Depresja u dzieci i mlodzieży 9 (66)

Jose Colladoi

nie, w szkole i społeczeństwie. Drugi cel akcji zapobiegawczej skoncentruje się na samej jednostce, aby dostosowała swoje postępowanie i wzmacniała swój opór wobec ciosów, okoliczności zewnętrznych w stosunku do swojego ja.

Odnośnie do depresji dziecięcej mówi się o profilaktyce pierwszo-, drugo- i trzeciorzędowej". Zaznaczymy tu królko jeden ze środków, który rodzina może zastosować w każdym z tych sposobów.

▲ Profilaktyka pierwszorzędowa usiłuje wyeliminować przyczyny choroby jeszcze przed jej początkiem. Konkretne czynności zapobiegawcze, w przypadku depresji, są bardzo niekompletne, ponieważ nieznane są jeszcze prawdziwe przyczyny depresji dziecięcej. Dlatego, gdy chcemy zastosować środki profilaktyki pierwszorzędowej, trzeba mieć na uwadze to, żeby usunąć czynniki ryzyka:

>    unikać brutalnego zerwania relacji matka-dziecko;

>    właściwie traktować własną matkę czy własnego ojca dotkniętych depresją

>    wobec jakiegokolwiek podejrzanego symptomu obserwować jego ewolucję;

>    jeżeli zbiega się wiele czynników, udać się do specjalisty;

>    chronić uczucia dzieci w przypadku małżeńskich .zaburzeń".

" A. POLAJNO-LORENTE, Las doproslonos infanlllos, Mora ta, Madrid 1988, s. 234-247.

O 130

_A Techniki profilaktyki drugorzędowej dążą do szybkiego wykrycia głównych symptomów depresji, aby bezzwłocznie rozpocząć właściwe leczenie. Pomoc rodziny w tej sytuacji rozpocznie się od uprzedniej konsultacji ze specjalistami, aby poznać dokładną diagnozę zaburzenia depresyjnego i pierwsze kroki, które rodzina powinna podjąć. Rodzina powinna powiadomić pediatrę, nauczycieli i wszystkie dorosłe osoby, które mają bezpośredni kontakt z dzieckiem. a Mówi się o profilaktyce trzeciorzędowej osoby depresyjnej, kiedy podejmuje się już leczenie właściwe dla ostrej fazy choroby. Ma się przy tym na celu szybkie wyzdrowienie lub uniknięcie nawrotu choroby u dziecka czy nastolatka.

Proszę sobie teraz przypomnieć podstawowe środki terapeutyczne, które omówiono w drugiej części tego rozdziału — to leki i techniki terapeutyczne. Rodzice bądź rodzeństwo dziecka czy nastolatka dotkniętego depresją wydają się być zepchnięci na drugi plan w sytuacji, nad którą kontrolę sprawuje głównie lekarz psychiatra, psycholog terapeuta czy inni specjaliści. Jednakże rodzina w dalszym ciągu ma spełniać podstawowe funkcje wcześniej zasygnalizowane, ponieważ przebywanie z chorym dzieckiem wpłynie w decydujący sposób na strukturę jego osobowości, na nabywanie szacunku do samego siebie. Poza przekazywaniem komunikatów słownych, podstawowym zadaniem jest sprawić, aby dochodziły do niego również pozytywne uczucia środowiska rodzinnego: gesty, ton głosu, spojrzenia, uścisk etc.

131 O