DSC00231

^orrctąsttcckowa reakcja redukcji i mm»fVM»;w fcmlohwh aronu (ry* 7 | j hi ♦V_vt\iku powstania chehUowcgć* wiązania między atomami azotu reszt łemlohyd-* i wytrącenia się osadu ixs»kęj« zatrzymuje się na tym etapie (rys. ' I Uk *uk W«)*ć * powyfcutych reakcji, w tworzeniu csa*amt biorą udział tytko 2 pierw ,tomy węgla C, i C_a, Cukry cptmerwzne, tj, glukoza, fruktoza i nuumo/a. ^ąc6 się między sobą tylko ugrupowaniami przy C, i (.,. daj4 więc identyczne l^ony.

7.1f. Otrzymywanie osazonów

^ 4 probówek wprowadzić po ok. (k2 g mieszaniny chlorowodorku fenylohyd-^ny i octanu sodowego (2 g chlorowodorku 1 3 g octami sod ul oraz po ok. 5 ml ^jaego z czterech roztworów cukrów (0,2% roztwory glukozy i ksylozy oraz 2* • ortwory maltozy i laktozy). Wstawić do w rżącej łaźni wodnej na 1 godz.. a następnie po wyjęciu probówek z łaźni pozostawić, do ostudzenia w temperaturze pokojo-„tj. Osazony glukozy i ksylozy wyk rystalizowują bardzo prędko, natomiast czas tiystalizacji osazonów maltozy i laktozy jest znacznie dłuższy (ok. 1 2 godz.}. Osad jjysztalów osazonów przenieść na szkiełko podstawowe, przykryć szkiełkiem naukowym i oglądać pod mikroskopem.

względu na większą trwałość chlorowodorku fenylohydrazyny wygodniej jest eywać go w reakcji zamiast wolnej zasady, tj. fenylohydrazyny. W reakcji z chloro-wdorkiem powstaje jednak dodatkowo HCł, który przeszkadza w tworzeniu się «aonu; niezbędny jest więc octan sodu w celu zobojętnienia HC1. kryształy osazonu glukozy mają postać igiełek, ułożonych często w miotełki. Wypadają one łatwo z roztworu z powodu bardzo słabej rozpuszczalności w w odzie,

1 przeciwieństwie do kryształów osazonu maltozy i laktozy, które wytrącają się totaiej, nawet z roztworów bardziej stężonych. Kryształy osazonu maltozy są dość raźne, najczęściej w formie gwiazdek o dość grubych ramionach, a osazonu laktozy -w postaci puszystych kulek. Kryształy osazonu ksylozy mają postać długich, jrabych, pojedynczych igieł.

1.13. Oznaczanie ilościowe jednocukrów

Mami* 7.17| Oznaczanie cukrów metodą antronową (J. Homolku 1961: Diagnostów biochemiczna. PZWL, Warszawa, s. 297)

Zasada: Kwks siarkowy powoduje odwodnienie heksoz oraz pentoz do hydroksy-ffitylofurfuralu lub furfuralu, który z antronem daje niebieskozielony kompleks.

tojadu:

1) Odczynnik aiitronowy. W 100 ml 14 M roztworu H₂S0₄ rozpuścić 160 mg przckrystalt/owancgo antronu. Odczynnik sporządza się na świeżo. Krystalizacja antronu: W 9 ml benzenu rozpuścić I g antronu i ogrzać do wrzenia przez wstawienie do wrzącej łaźni wodnej. Dodać 3 objętości aern naftowego. Wykrystalizowany antron po wysuszeniu ma barwę jasnożółtą. Nie należy sączyć przez bibułę.

S 1% roztwór wzorcowy glukozy (w celu konserwacji dodać kwasu benzoesowego).