DSC00340 (13)

u

fo pcrcopcjl Jeat kątom percepcji czytelnika) Jcłdi pisarz nie osiąga tego poprzez narracją monologową. wówczas ma do dyspozycji te metody narracji obiektywnej, któro czytelnika umykają w A wie. do zagrożonego umożliwiając mu tylko takie Interpretacjo materiału faktów, do Jakich może do JM zagrożony.

Kto Jest wobec tego uprzywilejowany w powieki realizującej formą zagrożenia?

Teoria i praktyka dowodzą istnienia tylko dwóch możliwości;

a)    Jedna postać Jest uprzywilejowaną i wszechwiedząca: zbrodniarz; osoba, która aranżuja czyn zagrażający wierząc, że w ten sposób osiągnie swój cel;

b)    nie ma osoby uprzywilejowanej: czyn ugra-łający Jest symbolem przeszkód, której Jakaż postać wyrzeka tlą świadomie lub nieświadomie; popełniona zbrodnia wraca w formie aagrake-nia. Wymierzoną Jest ono nie tylko w byłego zbrodniarz* (który w tej chwili może Jul od dawna nie tyje albo wypadł a gry), ale i w niewinnego: nową efia*.

Dlatego teś istnieją dwa warianty formy zagrożenia. Pierwszy to wyrafinowane aranżowanie czynu zagrażającego. Może on być aranżowany w różnym celu. Najczęściej Jednak chodzi o przygotowanie zbrodni: ktoś pragnie doprowadzić ofiara da tego, by popełniła Jakiś nieopatrzny czyn, który spowoduje jej śmierć albo wycofanie się z walki, a w tym drugim przypadku morderstwo będzie sprawiało wrażenie samobójstwa. Czyn zagrażający usytuowany Jest w bloku przygotowania, który ujmuje dominującą pozycję. Ale to przygotowanie zbrodni Jednocześnie Jest czasem .śledztwa": tak Jak zbrodniarz stosuje wszystkie środki, by osiągnąć eał, tak ofia

ra brani śą przed czynem zagrażającym starając alę zrobić wszystko, by go rozszyfrować. Bbt przygotowania wobec tego Jest w dużej części blokiem śledztwa Jeżeli czyn zagrażający osiągnie skutek, wówczas śledztwo może być kontynuowane w normalnej formie: to, co uczyniono pod wpływem czynu zagrażającego, okazało się Jednak podejrzane, rospoczęto śledztwo, po którym (według powszechnego schematu) następuje pościg I kara. Niektórzy pisarze starają >ię tak zorganizować linię kompozycji, by zakończenie czynu zagrażającego było Jednocześnie zakończeniem i właściwego śledztwa, i pościgu, i kary. Głośna powieść Boileau-Narceja-ca Lei Łouofi kończy złę liitem. Jaki ofiara — Gar-vaii/Beroard — wysyła do oskarżyciela publicznego: Jogo wiedza/śłedztwo pokrywa złę u śledztwem w ogóle, z pościgiem I karą, którą * łatwością motamy tobie wyobrazić. Wariant ten da się przedstawić u pomocą następującego schematu: Cd    . i H Ka

n/i

Aranżowanie czynu zagrażającego nie maż być I—kemie przygotowaniem zbrodni Może ono ńo-lyć innemu celowi: „wypcóbowywaato” csyjsjl wierności (częsty przypadek w szpiegowskim modelu powieści kryminalneJ)| odwracaniu uwagi po-stad od głównej projekcji, osiąganiu celu przeciwnego niż ten, Jaki „deklaruje” czyn zagrażający, itd. Ale bez względu na cel. Jakiemu atuży, gdzieś mual istnieć zbrodnia, która kiedyś ujawni Hk 1 „skrystalizuje" wszystkie zagadki wokół siebie Czyn zagrażający muai więc w Jakimś memencie, w Jakikolwiek sposób, łączyć rią z poważnym pne-■lępstwem (zwykle morderstwem), kzśro pśdaśej