DSC00366 (11)

ded ans les FLOTS D* A M O U R...

<N

V

ifh

Bez ratunku w miłości tonę rozszalałej* światła znikąd ni znaku; w tak okrutnej biedzie Pragnę tylko, by okręt, co na oślep jedzie,

Śród wichury do portu mógł dopłynąć cały.

Ach, niestety! nim stopą ląd poczuję stały,

Pierwej zginę, rozbitek: bo oto na przedzie Jedno światło mi błysło — Helena, co wiedzie Zabłąkany mój statek na mordercze .skały.

Jestem jak ów, co w szale na swe życie godzi,

Bo jedynym, o wstydzie, przewodnikiem łodzi Uczyniłem dziecinę skrzydlatą i ciemną. A-

Nie wiem już, czy to rozum, czyli zmysły raczej Wiodą okręt przez morze, a tylko w rozpaczy Piękny port mój oglądam, co pierzcha przede mną.

Przekład M. Wronckiej.

LE SOLEIL i/AUTRE IOUR...

Słońce wczoraj się wkradło między nas przy stole,

By znienacka w twe oczy zajrzeć opuszczone,

Ale ogniem zbyt żywym pierzchło zawstydzone Lękając się na zawsze popaść w ich niewolę.

Ja, dumny, żem zwycięsko bogu stawił pole,

Dalej patrzałem wiernie w oczy uwielbione,

Gdy niespodzianie w moją zwracając się stronę: «'Słońce meczy mnie — rzekłaściebie stokroć wolę!»

Radością nienazwaną serce mi napawa Zwycięstwo tak niezwykłe, mowa tak łaskawa.

Ach! Zbyt krótko niestety były mym udziałem!...

Nadszedł młodszy ode mnie śmiertelnik i oto Niepomna, że stałością boga pokonałem,

Rzucasz mnie, by tamtego obdarzyć pieszczotą!

4 Ronsard 49