DSC00374 (10)

CES LONGUES NUIGTS D'HYVER...

W długie noce zimowe, gdy Księżyc dziewiczy Tak wolno wóz swój toczy przez nieba otchłanie, Gdy tak późno kogutów rozbrzmiewa wołanie,

Gdy godziny jak lata smutna dusza liczy,

Zginąłbym, dawno, gdyhy nie twpj_cieA zwodniczy, Co, tęskną miłość łudząc przez zręczne^udanie, Nocą w moje ramiona śpieszy na wezwanie,

By mnie poić obrazem kłamanych słodyczy.

Żywa, dumną mi jesteś i stronisz ode mnie — Przy nim błogo zasypiam, nim mnie dzień obudzi. Tyś okrutna — on miłość świadczy mi tajemnie,

Przy nim słodki spoczynek zmysły moje studzi,

Przekład M. Wronckiej.

r \

Bywaj, -paziu! Od pani naszej jakież wieści?

Śmierć mt~ZTYOwu przynosisz albo uzdrowienie:

Drżę, kiedy cię zobaczę, i cały się mienię Ogień nadziei czując, to znów chłód boleści.

Daj pismo, lecz nie odchodź, zanim dojdę treści A na czoło me, chłopcze, baczne zwróć spojrzenie: Czyli jest gładkie, zważaj, czyli na nim cienie — Poznasz stąd, ból czy radość to pisanie mieści.

O, i czemuż nie jestem królem w tej krainie?

Z porfiru bym ci, paziu, wystawił świątynię, Byłbyś w niej jak podróży bożek szybkonogi.

A wokół ciebie pędzel rozsławiłby hojny Nasze nadzieje, przysięgi, układy i wojny,

I wszystkie, jakie dla nas przemierzyłeś, drogi.

Przekład M. Wronckiej.

75