DSC00379 (9)

KSIĘGA PIERWSZA

ODA XVII DO KASANDRY

Ślicznotko, pójdźmy zobaczyć, czy róża,

Co o świtaniu u wierzchołka wzgórza Stanęła dumnie, w strój szkarłatny zdobna, Nie utraciła już tego wieczoru Fałdów odzienia, któremu z koloru Twojego liczka rumianość podobna.

O, jakże rychło wiek jej minął — biada! Popatrz, ślicznotko, oto już opada Na ziem ostatek wdzięków jej postaci. Naturo, matką nie możesz być zwana,

Gdy kwiat ów, taki urodziwy z rana,

Przez cię do zmroku całą krasę traci!

Przeto, ślicznotko, jeśli mam twą wiarę, Kiedy ci dano ledwie roków parę Na czas kwitnienia najpierwszej młodości — Użyj jej darów, użyj, póki pora,

Bo starość, jako tej róży z wieczora,

Z prędka zabierze blaski twej piękności.

Przekład L. E. Stefańskiego.

85