DSC00380 (8)

ODA XXII

DO MOJEJ LIRY

Liro złocona, gdzie Febus jedynie Mieszka i kunsztów dziewięciu boginie,

Która w żałości jesteś mi osłodą,

Rozkaż tańcowi: niech krok jego wiodą I metrum znaczą twoje śpiewne tony,

By podług ciebie został ułożony;

Ty bowiem dźwięcząc dajesz taktu miarę, Przygrywkę — jakby pierwszą w tańcu parę.

Kiedy dosięgnie uszu Jupitera

Twój głos łagodny, grom jego zamiera;

Orzeł posłuszny nastrojonej strunie Wnet na potrójnym zasypia piorunie I składa skrzydła; a twoja muzyka Tak mu jest miła, że oczy przymyka Groźnie patrzące; zjeźa pióra płowe,

Zjednany przez twych słodkich dźwięków mowę

A Ganimeda nigdy nie uwidzi Człowiek, którego twe śpiewanie hydzi.

•Liro, zaszczycie moich lat dziecinnych,

Na tobie wcześniej we Francji od innych Grać się uczyłem; lecz gdy mi cię dało Niebo łaskawe, dźwięczałaś nieśmiało:

Brakło strun złotych, które by umiały Tak śpiewać, jako palce rozkazały.

Potem umilkłaś i butwiałaś w pleśni,

Więc czułem litość, żeś smutna bez pieśni; Ty przecie niegdyś królewskie potrawy* Słodziłaś lepiej niż zmyślne przyprawy*

By dać ci struny i oprawy obie I aby przydać glos właściwy tobie, Okradłem Teby, Apulię zł upiłem,

A zdobyczami z nich się wzbogaciłem*

Odtąd we Francji na tobie grywałem I nad Loarą długi czas myślałem, y Jak ze strunami zwycięstwa pożenić A chwalę królów na pieśni zamienić.

Gdy zaś począłem bardziej boskie dzieła, Ręka,-Bellaya w darze cię-przejęła;

Memu druhowi śpiewasz od tej pory I dlań jedynie zdobywasz honory.

Niechaj ten, który słucha zachwycony, Kiedy układasz pieśni zgodne tony,

Nie stoi nigdy o to, żeby sławę Zyskać przez różną rycerską zabawę;

Ani zasłynie pomiędzy żeglarze,

Ani na wojnie mężnym się okaże,

Ani mu żaden książę zwyciężony Jako zwycięzcy bić będzie pokłony.

Ale wierzchołki drzew w mojej Gastynie I moja rzeka, która w Vendóme płynie, Fauny w dolinie Neufaune tańcujące I święte Muzy nad Braye mieszkające

87