DSC00390 (10)

Swej śmierci nikt nic uhieży; 'Charon zagarnia do sieci Z biednymi pospołu rycerzy. Lecz, różo, przecie czas leci,

Zaś pieśń się tobie należy:

Wszystkiemu cześć róża czyni; . śród kwiatów nie ma równego, Niby ich świetna władczyni,

I dla mnie zwie się dlatego Fiołkiem kypryjskiej bogini.

Róża jest darem Miłości,

Z nią Gracje igrają mile,

Gdy na jej listkach zagości,

Od świtu wzięta na chwilę, Perełka cudnej jasności.

Różą wonieją niebianie,

W róże dziewice się stroją I złote świecidła za nie Da każda, bo na pierś swoją Woli wziąć z kwiatów przybranie.

Czy bez niej nie ma urody?

Z róży jest piękność rozliczną: Wenus ma z róży jagody,

A palce Aurora śliczna I z róży są słońca wschody.

Nimfa wstydliwie na łonie Różane ramiona składa I Hebe z. róży ma dłonie,

A Gracja na liczku blada Różami owija skronie.

Ja takoż chcę być wieńczony Niby zwycięstwa 1 aurami;

Niech Ojciec dwakroć zrodzony Tu przyjdzie i pije z nami Przez tysiąc róż otoczony.

Bo Bachus, rozmiłowany W płateczkach żywo barwistych, Zawżdy ma wieniec różany Pijąc w winnicach cienistych Aż do koszuli rozdziany.

Przekład L. E. Stefańskiego.

107