DSC00393 (12)

Ściślej niili winorośl, która otoczyła Wiąz przez się zaślubiony,

Całego mnie dokoła, proszę, moja miła,

Owiń swymi ramiony.

1, x pozom uśpiona, swoje liczko śliczne Nachyl ku memu czołu,

I całując tchnij we mnie wdzięki swe rozliczne Ze sercem swym pospołu.

Oprzyj tedy pierś swoją o pierś mą zdyszaną I zbaw mnie od frasunku,

W mocnym uścisku duszę swą umiłowaną Daj w duszy pocałunku.

jeżeli to uczynisz — na oczy twe, miła,

Oto ślubuję szczerze,

łże mnie z ramion twoich żadna inna siła

Nigdy już nie zabierze.

Ale najsłodszym jarzmem będzie mi twa wola, Każde słowo — rozkazem I kiedyś jedną łodzią w Elizejskie Fola Będziemy płynąć razem.

Tam, wśród mirtów, umarli od zbytku kochania, Ujrzymy sławne pary

Kochanków, którym wieczność dana dla szeptania

0    miłości bez miary.

Lub zaproszą nas w tany -pomiędzy kwiatami Melodii słodkiej tony,

Lubo spocząć pójdziemy, zmęczeni pląsami,

Pod wawrzyn wciąż zielony,

Gdzie wesoło kuglując Zefirek skrzydlaty Wonie wiosny przywiewa Pomiędzy pomarańcze lub otrząsa kwiaty Z cytrynowego drzewa.

Bez żadnych zmian nastaje w owym rajskim kraju Kwietnia pora łaskawa,

Ziemia bez pracy z tłustej piersi urodzaju Wszelkie rzeczy tam dawa.

Stamtąd wyjdzie nas witać kochanków gromada Jak najzacniejszych gości,

A każda dusza przyjdzie pokłonić się, rada Z takowej znajomości.

Później, pośrodku łąki strojnej w wonne zioła, Nas przy sobie posadzą,

Zaś duchy białogłowskie bez urazy zgoła Swe miejsce ci oddadzą:

1    ta, co niegdyś była przez chytrego byka Do morza uwieziona,

I ta, którą Apollo widział, jak umyka,

Aż staje w laur zmieniona;

Ronsard 113