DSC00395 (13)

SKOWRONEK

(fragment)

Na Boga! Godne są zazdrości Twego żywota szczęśliwości,

Miły skowronku, co kochanie Wysławiasz ledwie świt nastanie, Strząsając rosę zimną z ciała,

Które ci nocą umywała.

Nim złoty Febus wzejdzie w górę, Wzlatasz czyściuchny ponad chmurę; By się skrzydełka osuszyły, Trzepoczesz nimi z całej siły;

I wyprawując wdzięczne skoki Gadasz, a głosik twój wysoki Gdy pośród pola mile kwili,

Każdy z kochanków w onej chwili Chętnie by swą człowieczą postać Zrzucił, by jak ty ptakiem zostać.

A kiedy strudzi cię śpiewanie, Zlatujesz z góry niespodzianie,

Jak pada dziewce z rąk wrzeciono, Gdy bywa nagłym snem zmożoną: Główka jej chyli się bezwładnie I na ramieniu miękko 'kładnie;

Albo też kiedy przędzie z rana,

A będąc w chłopcu zakochana Zobaczy, że ten ku niej kroczy — f    Tedy wstydliwie spuszcza oczy,

Z dłoni odchodzi siła wszytka,

Wrzeciono spada, rwie się nitka.

Tak i ty spadasz, skowroneczku,

Nieba słodziutki kochaneczku,

1    Któryś mi droższy od słowika

Skrytego w gąszczu zagajnika.

^T    Nie obrażają twoje czyny

Nikogo; dzióbkiem swym bez winy Pszenicy nie tkniesz jako ptacy Czyniący sZkodę ludzkiej' pracy,

Z których ten młode źdźbła wyrywa, ł    A inny kłosy kradnie w żniwa;

Twym obyczajem są wędrówki W poszukiwaniu muszki, mrówki;

Albo też liszkę złowisz sobie,

By on przysmaczek zanieść w dziobie 4    Dziateczkom swym nie wypierzonym

A w jasny puszek otulonym.

|W    Przekład L. Ę. SufaAthiego.

i

117

Instytut

BI

I