DSC00843

1NASALSKA formuła nostalgii    ²⁹³

1NASALSKA formuła nostalgii    ²⁹³

tragedię-obą, prag-taw”. Mo-wraca do omantycz-statni akt Przeczu-ierni, lecz rzegranej.

I świadec-pragnień mej kata-mboliczny sowo wy-dek akcji amiętniku ijąca „do-

na postaci mwickiego Postaci te bohatera, cmacniając W Dziurze Ipowiednio inek Polka I > „aeropla-; Polakiem, cy o wys-starości” —

>b wyobra-lęska idea-ą w losach

jego sobowtórów. Unikają dramatyzmu Polkowego wtajemniczenia, ale swoimi losami potwierdzają tą samą prawdę o nierealności ludzkiego marzenia. Polek mierzy najwyżej i dlatego jego upadek jest najdotkliwszy. W symbolicznej ostatniej scenie towarzyszą chłopcu na zasadzie milczącej solidarności w jego ostatecznym wyjeździe z Doliny.

Postaci Konwickiego kreowane są na planie romantycznym. „Przetwarzanie się w człowieka” w Dziurze to niebie przebiega również według tej samej skali, stanowiącej jednocześnie podstawę waloryzacji świata. Romantyczny temperament cechuje bowiem postaci dodatnie, nobilituje je, przeciwstawia i wikła w konflikt z płaską rzeczywistością, decyduje o klęsce. Ale jest jedynym wartościowym wymiarem człowieczeństwa.

IL MŁODOŚĆ

Waloryzacja młodości jest stałym motywem w twór-| czości Konwickiego. Młodość wyodrębniona jako faza I najważniejsza nie tylko wyznacza kierunek jego dal-I szym losom, lecz stanowi okres, w którym ten los się wypełnia. To, co istotne i żywe dokonuje się w mło-| dości i tym można tłumaczyć fakt, że dojrzałe wciele-| nia bohaterów Konwickiego bardziej przypominają I upiory niż ludzi.

W Dziurze w niebie ranga młodości określana jest [ w kategoriach uniwersalnych, jako wartość obiektyw-I nie ważna; w Senniku i Nie albo nic waloryzacja młodości dokonuje się z perspektywy subiektywnej, w | indywidualnym odczuciu podmiotu. Jej sygnałami są