DSC00839

FORMUŁA NOSTALGII 289

Galicja Macha i Odojewskiego, matecznik biologicznd--kulturowy w widłach Wisły i Dunajca Nowaka funkcjonują jako miejsca, gdzie przebiegało dzieciństwo, jak ono stracone definitywnie, bez możliwości powrotu. Obszary niedostępne weryfikacji, zastygłe w idealnych kształtach widzenia dziecięcego i dorosłej nostalgii, wymuszają niejako konwencję poetycką i baśniową. Mityzacja rzeczywistości, stanowiąca naturalną konsekwencję ujęcia poetyckiego, odsłania „obraz autora” identyfikowanego również poprzez elementy wzorca kulturowego, który ukształtował jego widzenie świata.

Taka perspektywa interpretacyjna, rekonstruująca ów układ odniesienia, otwiera się np. przy rozpatrywaniu twórczości T. Konwickiego jako szczególnie obciążonej autorskim piętnem osobowościowym.

I. CZŁOWIEK

Struktura zdarzeniowa wszystkich powieści Konwickiego zdominowana jest poprzez swoistą ruchliwość bohaterów. Przez większą część akcji chodzą, biegają, błąkają się bez celu, jeżdżą pociągami, przenoszą się z miejsca na miejsce. Różnice zawierają się jedynie w stopniu zdynamizowania ich ruchliwości: od gorączkowego miotania się Polka z Dziury w niebie czy Wicia z Kroniki wypadków miłosnych po lunatyczne błądzenie bohaterów Sennika współczesnego czy Wniebowstąpienia lub Nic albo nic.

Aktywność ta jest jednak pozorna, nie ma określonego celu, nie przynosi widocznych rezultatów; nawet zmiany miejsca następują w obrębie zamkniętego koła. Elementy rzeczywistego pejzażu nie odgrywają zresztą