DSC00852 (8)

„poezja obrzędu". Tam, gdzie za pomocą / ,rov ych czynności i gestów dochodzi do bezpośred niego zetknięcia się z „wiecznością", z zawartą w micie „ponadczasową realnością”, wszelkie mądre słowa są zbyteczne. Przeżycie wyraża się spontanicznie w formach awerbal-nych. Dlatego też w noc kupały, kiedy to związek człowieka z naturą manifestował się z wyjątkową siłą, śpiewano takie oto pozbawione sensu i logiki piosenki:

Kupała na Iwana, hdzie Kupała naczaicała?

Kupała na Iwana.

Kupała na Iwana riaczawala na Iwana.

Kupała na Iwana.

Kupała na Iwana, szto u Iwana używała?

Kupała na Iwana.    •.

Kupała na Iwana

używała wareniszcze i aleiszcze.

Kupała na Iwana.

Kupała na Iwana

rybku z piercam, czasnok z alejcam. r Kupała na Iwana ^$1.

Niezbyt bogata w poezję —. jeśli rozpatrywać od strony czysto literackiej — jest również obrzędowość żniwna. Wyrwana z kontekstu kulturowego znaczy niewiele. Ale gdy zrozumie się i odczuje ów kontekst, można, jak znany artysta-fotografik Jan Bułhak, powiedzieć, iż zawiera ona w sobie „coś mistycznego”. Pisał on:

„Prosta i uboga nuta żniwnej pieśni białoruskiej jest twarda, odarta z wdzięku uroczej harmonii, ale za to pełna surowej prozy i smętnej rezygnacji. Jest w niej żywiołowe poddanie się ziemi i naturze, jest przeciągła jednostajność, płynąca bezradośnie jak szara chłopska dola, jak pochód pracowitych dni i lat wiejskiego by-

^M O. Kolberg: Bi.Horuś — Polesia, Wrocław - Warszawa - Kraków |988, s. 129.