DSC00860

Niemożliwe jest więc zachowanie wewnętrznej ą. kadń, niemożliwe jest wykraczające poza dzieciństwo utrzymanie stanu niewinności, pogodzenie dwóch róż, nych własnych odbić: tamtego — Troipa i obecnego-* Piotra. Gorzkie określenie perspektyw tej integracji zawiera się w drugiej, irracjonalnej sferze egzystencji bohatera — we śnie.

Sny pojawiają się w toku akcji często i ujawniają swoją doniosłość poprzez znaczenie, jakie im przypi. suje narrator. Przezwyciężając swój deklarowany racjonalizm Piotr uznaje ich wartość poznawczą: podejrzewam, że sny są po prostu przeczuciem jakiejś wielkiej tajemnicy, której długo jeszcze ludzie nie będą w stanie poznać” **.

Przeświadczenie narratora o eksplikatywnej wobec ludzkich przeznaczeń funkcji snów obciąża znaczeniowo śnione fabuły, sugerując ich symboliczną interpretację. Ujawniają one nadrzędną warstwę sensów, pretendujących do obiektywnej, popartej autorytetem metafizyki „prawdy” o sytuacji bohatera. Ich czytelność jest szczególnie wyrazista w konfrontacji z płaszczyznę marzeń o Dolinie.

Różnice zawierają się już w charakterze sennego pejzażu. W przeciwieństwie do zamkniętej, stwarzającej poczucie bezpieczeństwa przestrzeni Doliny, krajobraz snu przy całym zróżnicowaniu jest swoiście „otwarty”. Ograniczeniu Doliny przeciwstawiona jest „otwartość”, dająca odczucie nie tyle wolności i swobody, co budząca niepokój wywołany brakiem „środka” w przedstawianej jako chaos lub labirynt rzeczy-wiatości. Umieszczony w tej przestrzeni bohater usiłuje

^M T. Konwicki, Zwierzoczłekoupiór, s. 38.

się

jnei

żov

tan

dzi

ekj

chi

S&

jir

kł

pi

te

w

u

-o

4

a

j