DSC01719 (3)

Antek milczał.

| Tu tirugtt nazywa alę be, Powtórz, orfie.

Antek anown milczał.

-    Powtórz, orfie, bel

-    Albo In głupi! — mnikiu|ł chłopiec, dobrać pamiętą)n_Cl« H w nikole becyyd ntc wolno,

—    Co. hultąju Jakiś. jeaterf hardy? Nn rozgrzewkę!

I anowu rl sami co pierwej koledzy pochwycili go, położyli, i 8 nauczyciel Udzielił mu taką sumą liczbę prętów, ale Już i 1 upomnieniem:

—    Nie bądZ hardy!... nic bądi hardy!...

W kwadratu* póZnlej zaczęła się nauka oddziału wyższego, 1 a niższy poacedł na rekreacją, do kuchni profesora. Tam Jedni ■ g|| dyrekcją gospodyni skrobali kartofle, drudzy nosili wodę, 1 inni pokarm dla krowy, 1 na tym ząjęclu upłynął lm czas do I południa.

Kleiły Antek wrócił do domu. matka zapytała go:

—    A co? ucsyłcrf się?

—* Uczyłem.

—■ A dostałeś?

—    Ol I Jeszcze Jak! Dwa razy.

—* Za naukę?

—    Nie. Ino na rozgrzewkę.

—    Bo widzisz, to początek. Dopiero później będziesz brał I 1 za naukę! — pocieszyła go matka.

Antek zamyślił się frasobliwie.

.Ha. trudno — rzekł w duchu. —* Bije. bo bije. ale przynąj* I mniej pokaże, jak się wiatraki stawiają.**

Od tę) pory dzieci najniższego oddziału uczyły się wciąż I czterech pierwszych liter, a potem szły do kuchni i na podwó- I rze pomagać profesorskiej gospodyni. O wiatrakach mowy nie I było.

Jednego dnia na dworze mróz był lżejszy, profesorowi także I Jakoś serce odtajało, więc chciał wytłumaczyć najmłodszym I swoim wychowartcom pożytek pisma.

—    Patrzcie, dzieci — mówtł pisząc na tablicy wyraz d o m I || J^kn to mądra rzecz pisanie. Te trzy znaczki takie małe

I tak niewiele miejsca zajmują, a Jednak oznacząją — dom. Jak tylko na ten wyraz popatrzysz, to zaraz widzisz przed

gflłS-

j cały budynek, drzwi, okna, aleri, izby, piece, ławy, ob-^00/0 _nB Arianach. krótko mówiąc

raay

widzisz dom ze wszy-

,m, co IB B nim znajduje.

^$ ^fllek przecierał oczy, wychylał się, oglądał napisany na hjicy wyraz, ale domu żadnym sposobem zobaczyć nie mógł. peszcie trącił swego sąsiada 1 spytał:

_ Widzisz ty tę chałupę, co o nie) profesor gadają?

Mlc widzę — odparł sąsiad.

_ Musi to chyba być łgarstwo! — zakonkludował Antek. Ostatnie zdanie usłyszał nauczyciel 1 krzyknął:

—    Jakie łgarstwo? Co łgarstwo?

—    A to, że na tablicy Jest dom. Przecie tam Jest Ino trochę kredy, ale domu nie widno — odparł naiwnie Antek.

Nauczycie] porwał go za ucho 1 wyciągnął na środek szkoły.

—    Na rozgrzewkę go! — zawołał, l znowu powtórzyła się z najdrobniejszym 1 szczegółom i dobrze Już chłopakowi znana ceremonia.

Ody Antek wrócił do domu czerwony, spłakany 1 Jakoś nie mogący znaleźć miejsca, matka znowu go zapytała:

—    Dostałeś?

H A może matula myślą, że nie? — stęknął chłopiec.

H Za naukę?

—    Nie za naukę, ino na rozgrzewkę!

Matka machnęła ręką.

9 Hal B rzekła po namyśle — musisz Jeszcze poczekać, to ci fam kiedy dadzą 1 za naukę.

A potem dokładając drew do ognia na kominie, mruczała sama do siebie:

— Tak to zawsze wdowie 1 sierocie na tej ziemi doczesnej. Żebym Ja profesorowi miała dać z pół rubla, a nie czterdzieści groszy, to by ml chłopca od razu wziął. A lak baraszkuje sobie z nim, i tyle.

A Antek słysząc to myślał:

INo, not Jeżeli on tak baraszkuje ze mną, to dopiero będ*fc\

Jak mnie uczyć zacznie!**

Na azczęście czy nieszczęście obawy chłopca nie imab ^ nigdy ziścić.

Jednego dnia, było to Już we dwa miesiące po wafąiMenm Antka do szkoły, przyszedł do Jego matki nauczyciel t po »*v ktych przywliaulach zapytał: