DSC02409 (11)

1

Nic czczono by mnie, iestem pewny.

Tak szczodrze w iatce oney wodą. Rozumiesz te figielki? ano.

Skoro na głupie osądzenie Homilie te mi odśpiewano.

By łże czas wtedy na milczenie?

Czyś myślał wręcz, iż się nayduie W tey główce tyle przytomności.

By \\ sam czas wrzasnąć: „Appeluię”? Owo tak, proszę Ich Miłości,

Mimo iż niezbyt dufny w sobie,

Gdym przed regentem to rzeczenie: „Masz dyndać!", slychnął, w oney dobie By łże czas w tedy na milczenie?

Przesianie

Xiążę. gdybyeh miał w gębie skobel, luż bylbych, krukom na pieczenie, Zawisnął iak ten straszy-wróbel: Byłże czas wtedy na milczenie?

ROZPRAWA

SERCA Y CIAŁA W1LONOWEGO W KSZTAŁCIE BALLADY

— Ko się odzywa?

— Ja.

— Któż?

— Serce twoie,

Co ledwie trzyma się na nitce kruchey. luż nie mam siły, tchu: dychnąć się boię,

Kiedy cię widzę, iak spuściwszy słuchy,

Wszyłeś się w kącik, na kształt biedney psiny.

—    Cóż mię tam pędzi?

— Twe szalone czyny.

—    Y co ci o nie?

k ~ Trawią mnie zgryzotą.

„ Dayże mi pokój!

~ Nie!

— Uźrzysz y inne.

- Kiedy?

— Gdy miną mi lata dzicinne.

, Nic iuż nie mówię.

— Y nie stoię o to.

.. Qo ty zamierzasz?

—    Zostać tęgim człekiem.

i Masz lat trzydzieści.

—    Y muł tyleż żyie.

, Czy to dziecięctwo?

—    "Nie.

Chwyta się ciebie?

— Dur tedy z wiekim — Którędy?

— Za szyię.

_ Nic nie rozumiem.

— Owszem: muchy w mleku, Ot, białe, czarne, tak iest y w człowieku.

-    To wszytko zatem?

— Y cóż chcesz? Z ochotą,

Jeśli nie dosyć, rozpocznę na nowo.

-    Zgubiony iesteś.

— Trza nadrabiać głową.

-    Nic iuż nie mówię.

- Y nie stoię o to.

-    Mnie żal, a tobie boleść y cirpienie.

Gdybyś był głupkiem, gdyby pałką biedną,

Nalazłbyś dla się ieszcze wymówienie:

Piękne czy szpetne, nie dbasz; to ci iedno.

Albo masz głowę twardszą niż kamienie Lub od czci wolisz karmić się sromotą!

Coż na te racye rzeczesz mi, lichoto?

-    Wszytko się skończy, gdy mnie ziemia schowa.

-    Co za pociecha! ha! mądra wymowa!

Nic iuż nie mówię.

— Y nie stoię o to.