DSC02742

Tam dążę, gdzie nie ma już tchnienia, Gdzie trwają granice Stworzenia

Stój, na próżno dążysz, przed tobą — nieskończoność*.

Uwagi wstępne. Wędrowiec, pielgrzym, podróżnik, filozof, mistyk, uczony, każdy, kto próbuje zgłębić sekret, przekroczyć granice poznania, wykreować nowe światy, zejść w głąb, odwiedzić kopalnie minerałów i zapuścić się w otchłanie własnej jaźni — w takiej czy innej formie, prędzej czy później dotyka Schillerowskiej epifanii. Romantyk odkrywa raz jeszcze, idąc śladami starożytnych i nowożytnych uczonych i artystów, nieznany wymiar kosmosu, świata, egzystencji, niechybnie stając u wrót nieskończoności. I tu częstokroć dociera do granicy wysłowień ta: .. jęsy k kłamie głosowi, a głos myślom kłamie”. Albowiem wiedza jest w jego p; zdfc onaniu językowo niewyrażalna, akonceptualna, nie daje się zamknąć v = -• • y określonych pojęć i kategorii, których zresztą nie staje, by objąć bogaci*,vo wrażeń i odczuć, jakie przynosi dzieło otwarte świata i kosmosu. Zwłaszcza gdy zbliża się do sacrum, bądź wprost czuje obecność Boga. Wówczas, jak rzecz zanotował jeszcze przed Adamem Mickiewiczem Friedrich Hólderlin:

| F. Schiller, Wielkość świata, przeł. K. Lipiński, w: tenże, Dzieła wybrane, 1.1: Poezje, proza, pisma estetyczne, pisma historyczne, listy do Goethego, wyb., wstęp i oprać. S. H. Kaszyński, Poznań 2006, s. 31.

9