Rola przewodnika duchowego
Jest to rola bardzo szczególna. Przygotowują się do niej zazwyczaj dusze, które
same muszą osiągnąć w swym rozwoju przynajmniej poziom duszy dziecięcej.
Każda dusza, która decyduje się na wejście w taką rolę zdaje sobie doskonale
sprawę z tego, że rola ta będzie wymagać od duszy wchodzenia w
doświadczenia zeń związane nie tylko w świecie dusz, ale także i na planie
fizycznym. Na przybranie takiej roli, dusza decyduje siÄ™ zawsze wtedy, gdy
dostrzega w niej możliwości dla swojego rozwoju duchowego. Jeśli jednak
wejście w taką rolę, dusza zaczyna dosyć wcześnie, to jej praca z innymi
duszami, zawsze będzie odnosić się do możliwości, jakimi dysponuje w zakresie
własnej wiedzy i poziomu rozwiniętej świadomości, co oznacza, że na przykład
dusza dziecięca nie może zostać przewodnikiem duszy starej, chyba, że jest o
uwzględnione, jako doświadczenie na planie fizycznym i ma nauczyć duszę
dziecięcą akceptacji dla dusz bardziej od niej rozwiniętych. Dusze dziecięce
zostają najczęściej przewodnikami dusz noworodków lub dusz ze swojego
poziomu, o ile same znajdują się już na końcowych etapach tego poziomu.
Jednocześnie, taka dusza musi sama inkarnować, by zbierać własne informacje na
temat możliwości przeżywania różnego rodzaju doświadczeń na planie fizycznym
i po to, by dochodząc do zrozumienia owych doświadczeń, mogła rozwinąć
swoją świadomość na płaszczyz
nie swoich trzech ciał duchowych.. Bardzo
często zdarza się, że dusza, która zostaje przewodnikiem, taką samą rolę
przybiera w swej ziemskiej inkarnacji. Co kieruje ją do miejsc i środowisk, w
których może uczyć się również pracy z innymi duszami, z uwzględnieniem
pobytu w ciele i trudności, jakich ten pobyt duszom dostarcza. Wytłumaczyć
coś innym duszom, szczególnie, jeśli znajdujemy się w świecie dusz nie jest
trudno. Świat dusz stwarza potrzebny dla duszy dystans do tego, co przeżywała
na planie fizycznym. Dlatego, istnieje możliwość, aby z duszami noworodków
mogły pracować już dusze dziecięce. Zresztą, jeśli chcielibyśmy poszukać dusz
szkolących się na przewodników innych dusz, a będących zaledwie duszami
dziecięcymi, to całą ich chmarę możemy odnalez
ć w szkolnictwie. Dusze młode
wybierają już bardziej ambitne przedsięwzięcia, jeśli chodzi o przewodnictwo
duchowe. Natomiast, jeśli chodzi o przeniesienie roli przewodnika duchowego na
rolę nauczyciela duchowego, to takiego zadania podejmuje się najwięcej dusz
dojrzałych, będących na wyższych etapach swego poziomu. Ale także i na tych
etapach, dusze przewodników duchowych muszą borykać się z doświadczeniami
pracy z duszami, nie tylko z niższych poziomów, ale i w dodatku z duszami z
różnych obszarów. W początkowym okresie rozwoju, na Ziemi, największą
wiedzę posiadali kapłani. Aby samemu było można zostać kapłanem, trzeba było
nawiązać bliższą relację z jakimś kapłanem nauczycielem i zostać jego uczniem.
Ale kapłani nie byli zbyt chętni do dzielenia się prawdziwą wiedzą, którą
posiadali. Zdarzali się i tacy, co kombinowali i udawali, że posiadają moc i
wiedzę, ale nękani strachem przed rozpoznaniem w nich oszustów, potrafili
skrzętnie ukrywać dostęp do swojej wiedzy, w stopniowaniu, przez różnego
rodzaju wymyślane systemy inicjacyjne. Prawdziwy mistrz, nauczyciel, który
znajduje się bardzo wysoko w swym rozwoju nie obawia się przekazywać innym
swej wiedzy, gdyż pozostaje zawsze świadomy tego, że każda dusza musi i tak
przejść swój osobisty rozwój, aby dotrzeć do poziomu, na którym on się
znajduje. Największym problemem, który rodził i do tej pory rodzi największe
konflikty pomiędzy uczniem i nauczycielem duchowym, jest chęć znalezienia
sposobu, przez dusze znajdujące się na niskich poziomach, na skrócenie sobie
drogi rozwoju i przymusu przeżywania doświadczeń na Ziemi. Jeśli
nauczycielem­przewodnikiem jest dusza, która sama znajduje siÄ™ niewiele wyżej
od tych, których naucza, to problemem jest dla niej nie tylko to, że nie do końca
potrafi wytłumaczyć innym, na czym polega rozwój duszy, ale i sama, targana
własnymi emocjami częstokroć doznaje zwątpienia w system, który stanowi trzon
jej wiedzy. Dlatego, tak czÄ™sto dusze przewodików­mistrzów (w okresie, gdy
oczywiście przebywają na Ziemi) uciekają od odpowiedzi, albo robią z tego
ogromną tajemnicę. A im większą tajemnicę mistrz czyni z wiedzy duchowej, tym
w bardziej zawikłane emocjonalnie doświadczenia wchodzi ze swymi uczniami.
Podczas badania tej roli, bardzo ciekawym okazał się dla mnie moment, gdy
mogłam przyjrzeć się relacjom dusz przewodników z duszami wywodzącymi się
z różnych obszarów. Zauważyłam, że jeśli przewodnik duchowy wywodził się
sam z obszaru przyczynowego, to najtrudniej szła mu praca z duszami z obszaru
astralnego. Zanim sam rozwinął swoje ciało astralne i doszedł do wysokiej
świadomości dla energii tego ciała, musiał często wchodzić w bardzo trudne i
negatywne doświadczenia z duszami astralnymi. Trudno szła mu także praca z
duszami mentalnymi, które wszystko chcą mieć wyjaśnione logicznie, a najlepiej
za pomocą słupków, tabelek i schematów. W odwrotnych przypadkach, także
nie bywało lekko przewodnikom. A prawidłowość rozwoju duchowego na Ziemi
jest taka, że rozwijamy pozostałe ciała duszy, które mamy najsłabiej rozwinięte
poprzez kontakt i wspólne doświadczenia z duszami wywodzącymi się z
pozostałych obszarów. Niekiedy zdarza się, że zanim przewodnik zrozumie
wszelkie aspekty doświadczeń odnoszących się do jego roli, przez dłuższy okres
swojego rozwoju ciągnie za sobą cale sznury uczniów, w postaci orszaków
astralnych. I niestety, ale będzie ciągnąć taki ogon do momentu, aż zrozumie, że
nie da się nikogo na siłę oświecić, ani przyśpieszyć jego rozwoju, bez względu na
to, jak doskonałą inicjację zastosuje. Rozwój zawsze i tak nastąpi zgodnie
tempem, jaki przybrała dusza zanim zeszła na Ziemię.
Jeśli, czytając ten artykuł, odnajdujesz u siebie cechy charakterystyczne dla roli
przewodnika duchowego, musisz najpierw zdać sobie sprawę z tego, na jakim
poziomie rozwoju własnej duszy się znajdujesz obecnie. To pozwoli ci określić,
na jakim poziomie znajdujesz się w zrozumieniu dla roli, którą podjąłeś się
zgłębiać. To bardzo ważne. Określ także swój stosunek do każdego rodzaju
dusz. Zwróć uwagę na to, której grupy dusz nie lubisz, a którą najmniej
rozumiesz i akceptujesz. Jeśli obawiasz się istot astralnych i czujesz, że masz z
nimi największy konflikt, który w dodatku w obecnym momencie daje ci się
szczególnie we znaki, oznacza to, że znajdujesz się akurat w momencie rozwoju
ciała astralnego i dążysz do jego zrozumienia. Podobnie jest w stosunku do grup
dusz mentalnych, gdy sami jesteśmy duszami wywodzącymi się z obszaru
przyczynowego, to najmniej zrozumiałymi dla nas postępowaniami, są
zachowania dusz mentalnych i astralnych. Ale dla nich też nie jesteśmy łatwi do
rozgryzienia i do zaakceptowania. Dusze astralne chcą nas zniszczyć lub z nami
walczyć, albo się nas boją przeraz
liwie, mentalne natomiast najczęściej chcą
udowodnić wyższość racji logiki i rozumu nad intuicją. Aby być nauczycielem
duchowym dla innych dusz na Ziemi, nie musisz zaraz być duszą oświeconą.
Dusze z niższych poziomów bardzo chętnie posłuchają twoich mądrości, jeśli
opierać się będziesz na tym, co sam doświadczyłeś, a nie na tym, co przeczytałeś
i zapamiętałeś lub, co sobie wyobrażasz na dany temat. Nie musisz także
wszystkich kochać i akceptować, gdyż to ma niby świadczyć o twoim poziomie
rozwoju. Masz prawo do wyrażania emocji, do tego, by czegoś nie wiedzieć.
Dusze oświecone, które schodzą na Ziemię także wchodzą jeszcze w
doświadczenia, choć mają już wtedy zupełnie inny stosunek do własnych
doświadczeń i zupełnie inaczej je transformują.
Jeszcze ciekawszym jest spojrzenie na rolÄ™ przewodnika duchowego i jego
przejście przez połączenie tej roli z innymi rolami, jakie przybiera dusza na planie
fizycznym, np. z rolą wojownika. Ale o tym już w zupełnie innym artykule.