DSC02796 (2)

schizofrenia u kobiet ma ciężki przebieg (Haffner i in., 1998). Schizofrenia, z uwagi na jej złożoność, wysoką stopę zachorowalności (zwłaszcza u progu dorosłego życia), przewlekły charakter i częste nawroty, jest uważana za najcięższą chorobę psychiczną i jedną z najbardziej destruk-cyjnych.

OBRAZ KLINICZNY SCHIZOFRENII

Od czasów Bleulera rozróżnia się dwa podstawowe zespoły objawów schizofrenii: pozytywny i negatywny (Andreasen, 1985; Andreasen i in., 1995). O objawach pozytywnych mówimy, gdy obok normalnych zachowań pojawiają się inne, takie jak przejawy widocznego zamętu emocjonalnego, pobudzenie motoryczne, urojeniowe interpretacje wydarzeń lub halucynacje. O objawach negatywnych mówimy natomiast w wypadku braku lub niedoboru normalnych zachowań danego człowieka, takich jak ekspresy wność emocjonalna, komunikatywność czy reagowanie na wydarzenia zewnętrzne. Podobne rozróżnienie, z większym naciskiem na czynniki biologiczne oraz tempo pojawiania się choroby, dotyczy odpowiednio schizofrenii typu I i typu 11 (Crow, 1985). Porównujemy je w tabeli 12.1. Choć większość pacjentów ma zarówno objawy pozytywne, jak i negatywne (Breier i in., 1994; Guelfi, Faustman, Csemansky, 1989), coraz więcej świadczy o tym, że przewaga tych ostatnich daje gorsze rokowania (Fenton, McGlashan, 1994; McGlashan, Fenton, 1993).

OBJAWY DIAGNOSTYCZNE UMOŻLIWIAJĄCE ROZRÓŻNIENIE PODZESPOŁÓW
POZYTYWNYCH 1 NEGATYWNYCH ORAZ TYPU 1 - TYPU IIW SCHIZOFRENII
Zespół pozytywny	Zespół negatywny
Halucynacje	Spłycenie afektu
Urojenia	Ubóstwo języka
Błędne skojarzenia	Aspołeczność
Dziwaczne zachowanie	Apatia
Niewielkie upośledzenie poznawcze	Znaczące upośledzenie poznawcze
Gwałtowny początek	Stopniowy, podstępny rozwój
Zmienny przebieg	Charakter przewlekły
typ i	Typ II
(Powyższe plus:)	(Powyższe plus:)
Dobra reakcja na leki	Niepewna reakcja na leki
Nieprawidłowości układu limbicznego	Nieprawidłowości płatu czołowego
Normalne komory mózgu	Powiększone komory mózgu