DSC03325 (3)

88

nych /oznacza to zaniechanie dalszych działań oraz znaczną osa* j csędoość środków/,

2/ zaliczenia zadania do grupy zadań teoretycznie lub aktu- I alnie nlerozwiązalnych /oznacza to zahamowanie zbędnych wydatkó* I 1 skierowanie wysiłku na prze formułowanie problemu projektowego/, I

5/ zaliczenia zadania do jednej z trzech klas zadań /zadania I analizy, syntezy lub sterowania/ oraz podjęcia adekwatnych prac I związanych z organizacją tzw. sceny początkowej*

Formułowanie problemu projektowego - z uwagi na znaczący udzi$ inżynierskiego talentu projektanta, przejawiającego się w możliwości kreowania dowolnych scen /łącznie z najbardziej fantastycznymi/, nie powinno być poddawane zbyt daleko idącym procesom automatyzacji czy też komputerowego wspomagania projektowania. Rrocesy te, ze względu na swą powtarzalność, mogą doprowadzić do z rutyn iz owa n la, a więc również przeoczenia rozwiązał oryginalnych, naprawdę wartość i owych.

Przykładem nowoczesnej metody formułowania problemu projektowego jest tzw. metoda modelu zadaniowego [8, s. 29^] »• oparta na następującym sformalizowanym schemacie myślowymi aby zadania mogło być wykonane /rozwiązano/, należy - /I/ przygotować zasoby, które poddane transformacji dadzą pożądany rezultat; /2/ przygotować zasoby, za pomocą których zostanie dokonana transformacja; /5/ określić zasoby będące wynikiem realizacji zada- I ola. Słabością tej - a także innych - metody formułowania I problemu projektowego, a następnie zadania projektowego, jest, I przyjmowane z konieczności, założenie o niezmienności czynników I przetwarzających /procedury postępowania należącej do zasobu I transformującego/. Z doświadczeń praktycznych wiadomo, że w procesie transformacji Istotnym transformacjom ulega równiei czynnik przetwarzający. Ha leży więc, określając zadanie projektowe /p. 2.4/, pamiętać o względności procesów tranu formacyjnych.

Na schemacie >.1. przedstawiono kolejne fazy “rodzenia się" problemu projektowego. * fazie i następuje proces "obserwowanie świata rzeczywistego"* Obserwowanie to może się odbywać z wielu punktów widzenia. Za każdym z nich kryje się zazwyczaj określony cal interpretacyjny. * fazie 2 następuje przygotowanie do tsw. "abstrakcyjnej alienacji", której zadaniem będzie spojrzenie ne świat rzeczywisty "z boku", z pozycji obserwatora* Oet* teezne wyjście w świat abstrakcji nastąpi w momencie, kiedy os-

faza 1:

obserwowanie '.fiata rzeczywistego

widzenia (cel)

Schemat 3.1. Fazy "rodzenia się" problemu projektowego

gromadzone obserwację zagrożą colom interpretacyjnym, tzn. kiedy etanie się oczywiste, że bez podjęcia określonych zadarf /transformacji określonych obiektów świata rzeczywistego/ projektant etanie się zbędny. W tym miejscu należy zaznaczyć, że w określony sposób każdy człowiek - uczestnik świata rzeczywistego - jeet projektantem. Faza 5 to przygotowanie do formułowania problemu projektowego, przejawiające się w nakładaniu na obiekt masek klasyfikacyjnych. Każda z masek jest wyrażeniem odpowiedniego ciy^ nlka klasyfikującego. Dobór masek świadczy o talencie, oryginał-