DSC04144

NIt. 1*01 ,HKI I WY7.YN InOMKOWnPOLNKII! 181

podobne osady tranxgroMywno /.IckIowuccmiIu dosyć* doktudnic rozpo-_no w dolinie Wisły nu południe od Warszawy (Z. Sarnacka, 1988,

!>,,>; M. D. Baraniecka, 197Ba, d), w Warszawie (M. D. Baruniocku,

< Gadomska, 1981, 1984) oraz w północnej części Kotliny Warszawskiej \ Nowak. 1984, 1974).

profil osadów transgresywnych z okolic Góry Kalwarii wskazuje nu istnienie kilku poziomów w obrębie osadów jeziorzyska dolnej Pilicy \\ p. Baraniecka i in., 1978). Występują tam też gliny opisane juko udozwalowe (E. Rutkowski, 1961, Z. Sarnacka, 1961). Analiza sy-z Góry Kalwarii oraz okolic Otwocka i Piaseczna, w aspekcie możliwych paru stadiałów przedmaksymalnych nasuwa pogląd, że w rejonie Góry Kalwarii jeziorzysko trwało stosunkowo długo, przekształca-c się parokrotnie w zastoisko. Gliny pseudozwałowe można by interpretować jako ślady okresów ochłodzeń. Wyróżniono więc kolejne okresy rozwoju zastoiska nazywając je okresami (fazami?) Moczydłowa i Góry Kalwarii (M. D. Baraniecka, w: M. D. Baraniecka i in., 1978). Ranga stratygraficzna tych okresów jest dyskusyjna.

W Górze Kalwarii w osadach jeziorzyska dolnej Pilicy występuje detrytus flory dryasowej (A. Srodoń, 1960, 1974).

W czasie transgresji lądolodu zlodowacenia środkowopolskiego powstało również jeziorzysko koniecpolskie (J. Czarnik, 1966; S. Z. Różyc-cki, 1967a) zajmujące część dorzecza Pilicy w Niecce Nidziańskiej. Osady tego jeziorzyska mają około 20 m miąższości i składają się głównie z zastoiskowych mułków i mułków ilastych, podzielonych na dwie serie: dolną — A i górną — B. Między tymi seriami występują piaski i torfy oraz mułki i iły brunatne, zawierające substancję organiczną. Analiza palinologiczna tych warstw (J. Niklewski, 1966) ze stanowiska na wzgórzu Sw. Piotra pozwoliła na opracowanie diagramu obrazującego charakter i zmiany szaty roślinnej. Diagram ten wskazuje na obecność roślinności tundrowej z krótkim odcinkiem (w torfie) ze śladami panowania niezbyt zwartego lasu sosnowego i brzozowego. Osady te wraz z florą zaliczono *do interfazy (J. Niklewski, 1966; J. Czarnik, 1966). Stanowisko to dało ważny przyczynek do rozpoziomowania osadów transgresywnych typu zastoiskowego, które w okolicach Koniecpola wykazują wyraźną dwudzielność.

W wyniku korelacji dwudzielności zastoiska dolnej Pilicy i zastoiska koniecpolskiego z dwoma stadiałami przedmaksymalnymi w innych rejonach niżu, np. nad dolnym Bugiem, można uważać osady z florą z Koniecpola za odpowiednik zimnego interstadiału (tab. 4), następującego po stadiale modlińskim, a przed stadiałem łęczyckim. Stadiał modliński (przedmaksymalny I) jest reprezentowany przez cykl osadów zakończony facjami zastoiskowymi i soliflukcyjnymi, a wyższy — stadiał łęczycki (przedmaksymalny II) przez warstwy zakończone w stropie wyraźnym poziomem glin zwałowych (tab. 4).

Stwierdzenie osadów interstadiału koniecpola może mieć w przyszłości zasadnicze znaczenie dla określenia rangi stratygraficznej osadów czterech cyklów zaobserwowanych w serii zasypania, która nie ma dotychczas jednoznacznego zaszeregowania stratygraficznego.

Seria zasypania została opisana z wielu profilów w okolicach Łęczycy (M. D. Baraniecka, 1959). Osady tej serii wypełniają obniżenia, które powstały prawdopodobnie w okresie interglacjału mazowieckiego, a by-11 — Budowa geologiczna Polski