DSC04147

104 OMKARY W VM'I M'UW ANI A I MTNAT YOflAVf A

w stropi* pos*OK0gólnyoh cyklów wskazuje, ta glinu ta mogła by* oh-daona oaeśffllwo w wodzie. Przyjęto, że jest to facja spływowo-ziuwo-wm, śwlodoaąoa o zastoju normalnego przepływu rzecznego w dolitiŁt i o warunkach iprzyjajtiłoyóh rozwojowi masoWych ruchów materiału skalnego nu stokach, prawdopodobnie w warunkach peryglacjalnych;

Seria zasypaniu typu ilastego, zastoiskowego jest znana przede wszy, stkim z Ambrożewa kolo Łęczycy. Profil owadów wkłada wii; prawie wy, licznie /. mułków i i Iow warwowych i niewielkiej Ilości plasków drobnoziarnistych. W spągu i w dolnej części serii zastolakowej występują pojedyncze okruchy Wkul podłożu mezozoicznego w formie rezyduów ero-zyjnych bądź smu,g| Osadów trzeciorzędowych w postaci utworów zsu-wowo-spływowych zniesionych ze zboczy. Miąższość serii zasypania w Ambrożowie wynosi 38 m. Seria podobnego typu występuje w okolicy Lubienia Kujawskiego, gdzie miąższość samych osadów zastoiskowych osiąga 84 m. W tym regionie w niektórych profilach osady zastoiskowe są podścielone warstwami piaszczystymi, nawet gruboziarnistymi, miąższości około 10 m. Zwiększoną miąższość serii w Lubieniu Kujawskim wiązać można z przemieszczeniami mas solnych w obrębie wysadu solnego i jego otoczenia. Seria zasypania datuje je na początek zlodowacenia środkowopolskiego.

W południowej części Niziny Kujawskiej oprócz serii zasypania stwierdzono (M. D. Baraniecka, 1959, 1969c) trzy stadialne, a lokalnie cztery poziomy glin zwałowych (okolice Łęczycy, Kłodawy i Lubienia Kujawskiego). Do stadiału przedmaksymalnego zaliczono najniższy z tych poziomów, miąższości od kilku metrów w Solcy Małej na południe od Łęczycy, do 10—20 m w Siedlcu i Kłodawie. Po stwierdzeniu obecności glin zwałowych przedmaksymalnych w innych regionach niżu (U. Ruszczyńska-Szenajch, 1966b; K. Straszewska, 1968b; J. Nowak, 1964, 1969) stadiał ten zasługuje na odrębne traktowanie i M. D. Baraniecka nazywa go stadiałem łęczyckim (tab. 4). Jest to drugi stadiał przedmaksymalny w obrębie zlodowacenia środkowopolskiego. Lądolód tego stadiału sięgnął do Siedlca, Łęczycy i dorzecza dolnej Pilicy.

W okolicach Koluszek i Białej Rawskiej występuje także kompleks osadów związanych z transgresją lądolodu zlodowacenia środkowopolskiego. Jest on reprezentowany przez ,,nieprzeciętnie dużą akumulację piaszczystą i piaszczysto-żwirową” (H. Ruszczyńska-Szenajch, 1966b). Miąższość tego kompleksu wynosi 30 m, a maksymalnie np. koło Gałkowa, przekracza 50 m. Osady wypełniają ówczesne obniżenie, a częściowo nadbudowują wysoczyzną w postaci stożka sandrowego Gałkowa.

W dorzeczu Pilicy w stropie omówionego kompleksu występuje przedmaksymalny poziom glacjainy (II. Ruszczyńska-Szenajch, 1966b). Na północ od Piotrkowa jest to glina zwałowa miąższości do 6 m, a w innych miejscach poziom rezydualny, na który składają się żwiry i piaski lub żwiry z głazami. W dolinach wreszcie poziomowi temu odpowiada etap erozji (żwiry i głazy jako baza młodszego cyklu sedymentacji). II. Ruszczyńska-Szenajch przypisuje temu poziomowi rangę stadiału (G III-I) lub bardziej lokalnej fazy w okresie transgresji stadiału maksymalnego (radomki).

Szczególnego rodzaju serię początkowych części zlodowacenia środkowopolskiego opisano w dorzeczu Widawki (M. D. Baraniecka, 1971b) strefy trzeciorzędowego rowu tektonicznego Kleszczowa. W obrębie |||