DSC04735 (2)

142

Wszyscy zginiecie straceni.

Bo oto wy przerażeni.

Nad głowami nie widzicie.

Że na pożarnym błękicie ^ Kościotrup śmierci w czerwieni Tańcuje z trzaskiem goleni.

Kiściami zarazy śnieży.

Wije kłębem nietoperzy,

Żółtą kością ciągle miga;

^4X5 Iz ust okropnych wyrzyga Kartelusz ogniotęczowy.

Na którym imię Jehowy,

Zatracicie la narodów,

Wywrotnika twierdz i grodów,

⁶⁴⁰ Pisane ogniście stoi.

Któż tu jest, co się Boga nie boi?

Oprócz trupów — kto nie zadrzy przed Panem? Ja sam jeden, okryty łachmanem,

Zakrwawiony, knutem zbity,.

⁶⁴⁵ Ja sam, który za naród cierpiałem,

Ja sam, który mymi jelity Pasłem serca — i serca kawałem Nakarmiłem tych, co serca nie mieli;

Ja sam jeden stoję w bieh ⁶⁵⁰ I śmiem spojrzeć ku Panu ogniście,

I zawołać Nań o sprawiedliwość.

Oto naród mój jak zwiędłe liście!

Oto zdrady i serc niegodziwość!

Oto pierwsza niewoli godzina,

⁴⁵⁵ Co się przez wiek ciągnąć będzie!

Oto harfa płaczu ta mieścina!

Oto gołe kościoła krawędzie,    •

Przez które już kozom skakać I róść trawie na dawnych mogiłach! —

H Panie Boże, nie pozwól mi płakać!

Ducha mego utrzymaj przy siłach;

w. 631 goleI — część nogi między kolanem a stopę.

iFiJłe bierz mię w niebieską sferę,

V jeżącego miserere,

^ami4^ceft° ^{dłoń n}* S^lowie- —r j^to rni^ słucha, Ojczyzna niech powie, r Że sztandar zatknąwszy w Barze,

Ległem sam na tym sztandarze Broniąc go duchem i ciałem,

A przy śmierci sam jeden zostałem.

670 Kto tu śmierci jest mojej przytomny,

Niech widzi, jak ręka Boża,

Biorąc jeden duch ogromny,

Podnosi całe stworzenie;

Nawet trupy ściąga z łoża 675 i przez trumien odemknienie Pomiędzy ludzkimi duchy,

O zrzucającym łańcuchy Zaświadcza pośród śmiertelnych.

Kto żyw — niech słucha weselnych ⁶⁸⁰ Harf, co grają różnym tonem; ₉    **

Kto duch — niech duchowi memu,

Jak księżycowi riotemu,

Będzie blaskiem i ogonem.

Bo ja ojczyzny być muszę ⁶⁸⁵ Duchem, stróżem i patronem;

1 wyżej porywać dusze,

A żadnej ziemią nie skalać;

Ale wszystkie pozapalać Na nowe wieki i czyny:

690 _A teraz zdjąć z tej mieściny,

Gdzie włada dżuma i trwoga.

Zarazę jak sztandar siny,

Z chorągwią tą odejść do Boga, po którego mię boleść porywa.

H111 li S    1 psalmach