DSC04996

Młodzieńcy ziemi sarmackiej, wśród których Jam był ostatnim, gdy to przeżywałem, Powiedzcie, jaką winien jestem wdzięczność Mężowi, który tak się o mnie troszczył?

Taką jak ojcu? WiększąI Ojciec życie Dał — on ukształcił je obyczajami.

Ojciec dał życie, a ten — utracone —

Oddał, wzmógł. Więcej uczynił iniż ojciec. Tamten miłuje swą krew, ten — pod innym Urodzonego niebem — umiłował.

Gdyby więc wielu bogów uznawała Nasza religia (taki był błąd pogan),

Ciebie, co jesteś mi więcej niż ojcem.

Czciłbym na równi z Jowiszem; lecz wiara Zabrania. Wszystko, co mi oddać wodno, Będziesz miał, pókim żywy: mnie całego — Tak, jak swe dobra w ziemi euganejskiej,

Jak dom, gdzie dni swe spędzasz, masz na

własność,

Jak górę, z której tryska źródło (o nie Z kulawym wilkiem toczyliśmy wojnę).

Jeśli zabraknie ludzi — wobec lasów,

Jarów, zamarzłych stawów to zaświadczę.

Lecz ty z uśmiechem prosisz, by już wreszcie Przestała brzęczeć Muza barbarzyńska.

Przebacz! Tak błogo mi mówić « tobie,

Długim, choć marnym, ciebie sławić wierszem. Ale ukrócę ten wiersz. Przedtem jednak Muszę rzec parę słów o moim Kmicie.

To, że ni razu do ciebie nie pisał,

Tę ma przyczynę, że był stąd daleko,

Ważnymi sprawy zajęty na Rusi,

Nad którą wisi ciągła groza Getów.

Ja w murach Kraka leczą ciało chore,

Które do dzisiaj jest nabrzmiałe wodą.

Gdy tylko zdołam, podążą do Kmity,

By mu przedłożyć nasze wspólne sprawy.

Bądź zdrów, Latynów chlubo 1 Albo jeszcze — Jeżeliś nowin ciekaw — słuchaj chwilą. Panonią biedną pustoszą wrogowie,

Ziemią nieszczęsną! Śmierć niespodziewana Z tronu porwała trenczyńskiego wilka.

Teraz król rzymski po to berło siąga.

Oto już stanął pod murami Budy,

By ją oblegać. Któż wie, co sią stanie?

W twierdzy sią broni Izabela, króla Naszego piękna córka — owdowiała,

Lecz nie samotna: kiedy mąż umierał,

Powiła syna, w jego małą rączką Chce włożyć berło, na oo sią magnaci Godzą i Turek, co ten kraj zhołdował I ponoć teraz, by wesprzeć królową,

Z niemałym wojskiem stanął nad Dunajem... Trwoży nas dola cesarskiego brata I jego ludzi, gdy o barbarzyńskiej Myślimy mocy, przed którą — jak niegdyś Przed toporami rzymskimi — drżą wszyscy. Aby upadła, musiałby Bóg złączyć Losy i siły całej ziemi. Oby Niebo, błaganiem ludzkim nasycone, Sprawiło, aby ten czas był już bliski.

41