DSC05004 (2)

To nie Bóg zesłał tg niedolę, chociaż On też się do niej przyczynił, gdy widział,

Jak się spieszycie do własnej zagłady. Przyzwolił; brzemię, już własnym ciężarem Chwiejne, pchnął na was; nazbyt długo czekał, Tych, którzy byli nadzieją pomocy I ocalenia, zabrał wam. Na króla Zesłał śmierć. Kiedy zaś zabrakło głowy,

Któż może łudzić się, że przetrwa ciało?

I na Łaskiego zesłał śmierć, na męża,

Co w burzach świętą był dla was kotwicą. Jego się bowiem, poznawszy go dobrze W różnych przypadkach losu, lękał Turek. Czemużby mieszał dla niego truciznę,

Aby go zabić, gdyby się go nie bał?

Znał tyran męstwo jego i roztropność,

I ze zwycięstwem miecz spoufalony,

Potęgę szybkiej decyzji i wzgardę Tego, co grozi ciału. Ileż razy Umiał się Łaski do obozu wrogów Zakraść, wybadać wszystko i powrócić; Prołeuszowo odmieniwszy postać,

W biały dzień nieraz zmylił obce straże. Bardziej podziwiam go niż Ulissesa,

Co w obóz Traków pod osłoną nocy Wszedł i losowy wziął posąg Minerwy Z zamku, a potem siedział w brzuchu konia, Wreszcie zaś w domu własnym, nie poznany, Z zalotnikami i żoną przebywał.

Ludy Europy, gnębione przez Turków,

Płaczcie nad śmiercią niegodną Łaskiego! Któż, jak on, gromił Turków? Któż przeniknął, Jak on, sposoby wojowania z nimi?

Ale i w bólu chwytajcie za orąż.

Przystoi pomścić zgon takiego męża I własny pomścić ból. Wszyscy do bronił Los ześle wodza, z któTym zwyciężycie.

Hańba — wrogowi służyć, który włada Zdradą, trucizną — lisa, nie lwa siłą.

Niegdyś Rzymianin nie tymi sztukami,

Jakich się Turek ima, podbił wielki

Świat. Rzekł Rzymianin: „Trucizny, Pyrrusie,

Strzeż się i zdrady twojego lekarza."

To było sztuiką Rzymian, że prawością,

Jak i przemożną siłą, górowali.

Przeto lżej było poddać się Kwirytom I kark pochylić pod szlachetne jarzmo.

Ludy Europy, gnębione przez Turków, Płaczcie nad śmiercią niegodną Łaskiego 1 Płacz, Ferdynandziel Poległ twój Achates. Któż inny będzie cię aż tak miłował?

Dla ciebie zginął. Ponad słodycz życia Przełożył 'twoje dobro. Gdy posłował Do najgorszego z nieprzyjaciół, poległ. Trzeba tam było posłać twego wroga,

A Łaski niechby pod murami Budy Zastawiał ciebie od napaści Getów.

Byłaby twoją Buda i korona,

Którą Soliman z twojej kilęski dobył.

I nie krwią bratnią Dunaj, ale waszą,

Turcy zdradzieccy, krwią by się czerwienił Panonia pieśń by śpiewała tryumfu,

Paląc kadzidła zwycięskiemu Bogu;

Nowych zaciągów — którym oby szczęście Sprzyjało w walce! — nie byłoby trzeba.

57