DSC07001 (2)

ii

■Bip#

Sie-Haska komedia Gzęśd iiweia

43

huikracy

Nu* - tylko pięć kul W głos podnieść o ton jeden wy

Pankracy-h, danie absolut* nago postu. szertstWa

Jestes żywy, pełny nadziei i wierzysz głęboko - najszezęśliw-I| | ludzi, nie chcę pozbawiać cię życia. -

- upanajęcc nisj

Pankracy o Henryku

Pankracy o Henryku jako godnym przeciwniku

Leonard IMi (dwdzaęi* "

łVukrni-y    H| Wej »HWV Uvq|oj - ni© krzycz, |,„»..

^,b)

£ lh> pmMuch*ł.»

Leonard    _y

Tu szpiegu* nie m. a    “

twoi«'l> pi«‘i>iarł» za (u, żeś śmiał i_?*j w mojej przytomności. -

<k» iwVg«k

| ieti mi - daj sohic pokój* -

Lronanl

HH się, przy maję - ale nie boję się kary. - Jeśli śmierć moja za przykład służyć moir, sprawie naszej laniu i powagi dodać, rozkaż. -

^___

Pankracy o Leonardzie

Leonard Co mówisz? -

huikracy

Myśl więcej, gadaj mniej, a kiedyś mnie zrozumiesz. - Czy posłałeś do magazynu po dwa tysięee ładunków?

Leonard

hsłałrm Dejca z oddziałem. -Pankracy

A składka szewców oddana do kasy naszej? -Leonard

Z najszczerszym zapałem się złożyli co do jednego i przynieśli sto tysięcy. Pankracy

Jutro zaproszę ich na wieczerzę - Czy słyszałeś co nowego o hrabim Henryku? -Leonard

Pogardzam zanadto panami, bym wierzył temu, co o nim mów energii nie maję - mieć nie powinny, nie mogę.

Pankracy

On jednak zbiera swoich włościan i, zaufany w ich przywiązaniu, gotuje się na odsiecz zamkowi świętej Trójcy.

Lennarrl

Kto mim zdoła się oprzeć? - Przecię w nas wcieliła się Ideo wieku naszego. -huikracy

Ja chcę go widzieć - spojrzeć mu w oczy - przeniknąć do głębi serca - pr/rcię-gnęć na naazę stronę. -

Leonard

Zabity arystokrata. -huikracy

Ale poeta zarazem. - Teraz zostaw mnie samym. -Leonard

Przebaczasz mi, Obywatelu? -Pankracy

Zaśnij spokojnie - gdybym ci nie przebaczył, już byś znsnęl na wieki. -Leonard

Jutro nic nie będzie? -Pankracy

Dobrej nocy i miłego marzenia. -Leonard wychodzi.

Hej, Leonardzie!

Leonard wracaji/c

Obywatelu wodzu. — huikracy

Pojutrze w nocy pójdziesz ze mnę do hrabiego Henryku. -

Leonard

Słyszałem. -Wychodzi.

Pankracy

Dlaczegóż mnie, wodzowi tysięeów, len jeden człowiek na zawadzie stoi? — Siły jego małe w porównaniu z moimi - kilkaset chłopów, ślepo wierzęeych jego słowu, przywięzanych miłościę swojskich zwierzęt... To nędza, to zero. - Czemuż tak pragnę go widzieć, omamić? - Czyż duch mój napotkał równego sobie i na |_ chwilę się zatrzymał? - Ostatnia to zapora dla mnie nu tych równinach - Irza ję obalić, u potem... Myśli moja, czyż nie zdołasz łudzić siebie jako drugich łudzisz? -Wstydź się, przecię ty znasz swój cel, ty jesteś myślę - panię ludu w tobie zeszła się wola i potęga wszystkich - i co zbrodnię dla innych, to chwalę dla cielne; - ludziom podłym, nieznanym nadałaś imiona - ludziom bez czucia wiarę nadałaś - świat na