DSC06598

Geologia i kopaliny Morza Bałtyckiego 311

nej środkowej 1 zachodniej Europy. Strefa graniczna, stanowiąca przedłużenie w morzu strefy dyslokacyjnej Koszalina, Chojnic, przebiega wzdłuż strefy Teisseyrea-Tomąuista (rys. 16.2).

formy, w rejonie Bomholmu, wyróżnia się urozmaiconą budową blokową. Pokrywa osadowa, w obrębie bardziej mobilnej platformy paleozoicz-nej, ma skomplikowaną budowę i niejednolity

2 Billi 3    | j| 4

1 - ważniejsze uskoki, strefy uskokowe, bloki tektoniczne; 2 - osady proterozoiku (Pt) (osadowe, magmowe, metamorficzne); 3 - osady paleozoiku (kambr - Cm, ordowik - Or, sylur - S, dewon - D, karbon - C, perm - P); 4 - osady mezozoiku (trias - T, jura - J, kreda - K)

Rys. 16.2. Uproszczony szkic tektoniczno-geologiczny Bałtyku Południowego bez utworów kenozoicz-nych

Źródło: Na podstawie danych Dadlez i in., 1995; Pożaryski, 1994.

Geologia podłoża krystalicznego brzeżnej części tej platformy, we wschodniej części akwenu, jest skomplikowana i wyróżnia się deformacjami starszych jednostek strukturalnych, a następnie ich wielokrotną regeneracją. Skały krystaliczne odsłaniają się między tarczą bałtycką a syneklizą bałtycką. Powierzchnia podłoża krystalicznego ukształtowana została w efekcie kilku etapów deformacji [Dadlez i in., 1995].

Pokrywa osadowa, której miąższość wzrasta z północnego zachodu na południowy wschód, reprezentowana jest przez osady kambru, ordo-wiku, syluru i dewonu, które w części SE - najbardziej obniżonej - pokryte są kompleksem per-mo-mezozoiku i kenozoiku. Występujące niezgodności, między dewonem a starszym paleozoi-kiem, zaznaczają się różnicą w ułożeniu permu i kredy na starszych osadach. Brzeżna część plat-profil geologiczny poszczególnych bloków i stref dyslokacyjnych. Odznacza się ona orogenicznymi deformacjami kaledońskimi oraz obecnością lokalnych anty klin z jurą i triasem w jądrach, wśród osadów kredy. Kompleks cechsztyńsko-mezozoi-czny, w południowo-zachodniej części akwenu, osiąga największą miąższość [Dadlez i in., 1995]. Stopień odkształceń tektonicznych pokrywy osadowej na platformie paleozoicznej zaznacza się wyraźniej niż na platformie prekambryjskiej [Rii-hle, 1982]. W podłożu kompleksu kenozoicznego występują zarówno osady dolnego i górnego paleozoiku, jak też permo-mezozoiku.

Osady trzeciorzędu występują na dnie Bałtyku w sposób nieciągły, Osady dolnego pnleocenu zachowały się fragmentarycznie i reprezentowane są przez zróżnicowane litologicznie osady morskie. Osady górnego eocenu stwierdzono w wielu