DSC09892 (2)

m

M.

NSs KSS

Firm

do tej wartości, jaką jest pokój.

nstatacje, dupą Desu fcia

Bi

i®:V

fflj

pil

/V7f

J młodego pokolenia. Znaczenie tej dyscypliny polega nie tylko na ^ je zbiera materiał badawczy obrazujący różnorodność postaw f^jyeh wobec koncepcji pokojowego współżycia narodów i ukazuje f^0/dla różnego rodzaju deformacji tych postaw (negocjacja pokojowe-^^spółżycia, kult siły, niewiara w możliwości humanizacji polityki), p^rze(^^{e wsz}Y^s^m na tym, że ukazuje realne możliwości oddziaływa na dorosłych za pomocą takich treści i metod, które przyczynią . do ukształtowania u nich racjonalnego i humanistycznego stosunku

Andragogika wieku emerytalnego

Powstanie andragogiki wieku emerytalnego

Postępy medycyny, wzrost długości życia ludzkiego, rozwój instytucji usługowych i opiekuńczych zaspokajających potrzeby ludzi starych - wszystkie te procesy spowodowały, że problematyka ludzi w wieku emerytalnym stały się przedmiotem badań wielu nauk. Są przedmiotem zainteresowania gerontologii, psychologii starzenia się, socjologii, a nawet politologii i historii badających wpływ ludzi starych na dzieje państw i narodów.

Wiek emerytalny charakteryzuje się wieloma ważnymi cechami: spadkiem sił psychofizycznych, ograniczeniem aktywności i komunikacji z rzeczywistością, dominacją doświadczenia nad zachowaniem spontanicznym, trwałością dążeń, postaw i przekonań, zdolnością do głębszej refleksji nad sensem życia, skłonnością do bilansowania swego życia, opisywania go w pamiętnikach i wspomnieniach.

Obserwacja powszechnego, uniwersalnego procesu starzenia się ludzi, należących do różnych społecznych warstw, mających różny poziom wykształcenia, rozmaite zawody, sytuacje rodzinne i materialne wskazuje na to, że funkcjonowanie w roli emeryta wymaga też teoretycznego i praktycznego przygotowania. Brak takiego przygotowania Prowadzi do wielu trudności, niepowodzeń, a nawet klęsk życiowych (samobójstw), depresji i lęków.