DSCF6822

102

Bromianometrycznie można oznaczać substancje o charakterze reduktorów takie jak arsen (III), antymon (III), cynę (II), tal (I), hydrazynę, hydroksyloaminę, kwas askorbinowy.

Pośrednio oznaczać można również utleniacze: nadtlenki, chromiany (VI), chlorany (V). W takich przypadkach do badanego roztworu dodaje się w nadmiarze arsenian (III), a nieprzereagowaną część odmiareczkowuje się mianowanym roztworem bromianu.

Metoda bromianometryczna jest szczególnie przydatna przy oznaczaniu takich związków organicznych jak 8-hydroksychinolina, ponieważ umożliwia oznaczanie pośrednie wielu metali tworzących z nią trudno rozpuszczalne osady np. AJ, Mg, Cu. Często stosowana jest również do oznaczania fenolu. Do zakwaszonego roztworu fenolu zawierającego jony bromkowe wprowadza się w nadmiarze bromian potasu. Wydzielony w równoważnej ilości brom bromuje fenol. Po dodaniu do roztworu jodku potasu nie zużyty w reakcji bromowania brom wypiera równoważną ilość jodu, który odmiareczkowuje się mianowanym roztworem tiosiarczanu. Bromianometrycznie można oznaczać także substancje organiczne zawierające wiązania wielokrotne.

33.1. Przygotowanie mianowanego roztworu bromianu potasu

Bromian potasu można otrzymać w bardzo czystej postaci i o ściśle określonym składzie stechiometrycznym, dlatego może być stosowany jako substancja podstawowa.

Mianowane roztwory bromianu przyrządza się przez dokładne odważenie obliczonej ilości wysuszonego KBr0₃, rozpuszczenie odważki w wodzie destylowanej i rozcieńczenie do odpowiedniej objętości. Roztwory bromianu są bardzo trwałe.

W celu przygotowania roztworu KBrOj o stężeniu c_l/6KBrQ = 0,1 mol/1 należy odważyć 2,7835 g tego związku uprzednio wysuszonego w temp. 423 K (150°C) w ciągu 2 godz., rozpuścić w wodzie destylowanej w kolbie miarowej o pojemności 1 litra i dopełnić wodą do kreski.

Jeżeli miano roztworu nie jest znane, można oznaczyć je jodometrycznie lub za pomocą mianowanego roztworu arsenu (III).

3.3.2. Oznaczanie antymonu

Antymon (III) reaguje z bromianem zgodnie z równaniem: BrOj+ 3Sb³⁺16H⁺ Br 13Sb⁵⁺13H₂0

. juj wspomniano, utlenianie należy prowadzić na gorąco w środowisku ^ego, którego stężenie powinno wynosić ok. 3 mol/1. Duża kwasowość ^ii ma na celu nie tylko zwiększenie szybkości reakcji, ale również soli antymonu (III). W wyniku hydrolizy powstają się ze środowiska reakcji w postaci białego osadu:

W hydrolizie wytrącające

Sb³⁺ + 2HjO ?± Sb(OH£ + 2H⁺

jjifiażnik stosuje się oranż metylowy.

f^ooanie oznaczenia

po roztworu zadania kontrolnego zawierającego antymon dodać 2S ml toffi kwasu solnego, rozcieńczyć wodą destylowaną do obj. 100 ml jjne wymieszać. Do kolbki stożkowej odpipetować ostrożnie 25 ml jiiiu i rozcieńczyć do ok. 100 ml 3-molowym roztworem kwasu. Ogrzać a?, ok. 343 K (70°C), dodać 2-3 krople oranżu metylowego i miareczkować .jtfrtnym roztworem KBr0₃. Odbarwienie wskaźnika następuje dość dlatego pod koniec miareczkowania należy dodać jeszcze kilka kropli ja i miareczkować powoli, silnie mieszając roztwór, do zaniku czerwonego, lenienia się bladożółtego zabarwienia. Pierwsze miareczkowanie należy jniiować jako orientacyjne. Przy miareczkowaniu drugiej próbki dodać Wy o 1 ml mniej roztworu bromianu niż zeszło na pierwszą, dokładnie tijszać, ogrzać, dodać 2-3 krople wskaźnika i miareczkować bromianem i miku czerwonego zabarwienia roztworu.

Zwartość antymonu (mj w zadaniu kontrolnym obliczyć ze wzoru:

m_Sb = v • c • 60,88 ■ w (g)

fk

i- objętość roztworu KBr0₃ (1), c - stężenie 1/6 cząsteczki KBr0₃ (mol/1),

60,88 - masa molowa M_1/2Sb (g/mol), i-współmiemość kolby z pipetą.

4. Kompleksometria

keakcje kompleksowania metali, podobnie jak reakcje zobojętniania “sów wieloprotonowych przebiegają zwykle stopniowo. Tworzenie się kompleksów przebiega aż do osiągnięcia liczby koordynacyjnej