DSCN0447 (2)

Rys. 143. Ostrze noża tokarskiego

Rys, 142. Nazwy powierzchni obrabianego przedmiotu

Rys. 144. Kąty noża tokar-. skiego

Rys. 145. Kąty pomocnicze fioża tokar-; skiego

Stosownie do obrabianego materiału kąty główne mają następujące przybliżone wartości:

Neź '	1 • Kąty .
	skrawania 5	natarcia I bmI	ostrza i i	przyłożenia ' 1 .a, :J
1 ze stali szybkotnącej	\ 50°-r-90° |	' • 0°4-25°	55^p-j-85°	a^s-^io° ^1 . 7 ,.t.- ^ilitflUirltg
l z płytkami z wąglików			piSN
i ‘Spiekanych .	\ 65°-i-80^o		j 60^o<-r-8Ó°	r |

• Przy poziomym położeniu głównej krawędzi tnącej wiór zwija się w kierunku prostopadłym do niej i wskutek tego odprowadzenie wióra jest utrudnione (rys. 146a). Aby temu przeciwdziałać,' pochylamy płaszczyznę krawędzi tnącej w lewo lub w prawo (rys. 146b i 146c).

W narzędziach o dodatnim kącie natarcia główny nacisk wióra umiejscawia się blisko krawędzi tnącej i może spowodować wy

kruszenie ostrza. Zapobiega się temu stosując ujemny kąt natarcia, dzięki któremu główny nacisk Wióra występuje w dość znaczonej odległości od ostrza. Takie położenie sprzyja chłodzeniu ostrza i w przypadku płytek z węglików spiekanych dociska je do trzonka noża (rys: 147).

Rys. 147. Kąt natarcia noża (strzałka wskazują kierunek nacisku na nóż)

Tworzenie się wióra. Pod wpływem siły skrawającej ostrze noża wciska się w materiał. Początkowo warstewka materiału ulega spęczeniu,. głównie w górę, a potem po przezwyciężeniu siły spoistości zostaje oddzielona od reszty materiału. W miarę posuwania się noża proces ten postępuje dalej, na powierzchni tnącej skupia się coraz więcej materiału i tworzy się tzw. wiór (rys 148)