DSCF5795

nawiązujące do tej stylistyki (np. filmy Davida Lyncha, zaliczane czasem do odmiany | neo-noir), ale też wykorzystywano tę stylistykę w opowieściach zgoła niekryminalnych (doskonałym przykładem może być Blade Runner Ridleya Scotta z 1982 r. - film science fiction w klimacie noir). W ten sposób kino niejako remediowało samo siebie¹⁸. Dla naszych rozważań wyjątkowo ciekawy jest jednak przykład przemediowania, które dokonało się niejako okrężną drogą, zapośredniczoną przez komiks.

Frank Miller jest uznanym twórcą komiksów i admiratorem czarnego kryminału. W swoich narragach wykorzystuje elementy tego gatunku, które łączy z pozornie I odległymi stylami opowieści (tworząc np. historie o superbohaterach w wersji noir, takie jak Batman: Dark Knight Retums). Wyraźnym odwołaniem do tradycji czarnego kryminału jest cykl Miasto grzechu, w których bohaterami (i narratorami) są twardzi i wyobcowani mężczyźni, kobiety nieodmiennie są fatalne, a granica między dobrem i złem pozostaje ledwo dostrzegalna.

Miller nie ogranicza się do opowiadania tych samych historii w nowym medium, lecz przetwarza także elementy formalne. Komiks rysowany jest w czerni i bieli, inne kolory pojawiają się jedynie sporadycznie, dla podkreślenia krytycznych elementów (np. niebieska sukienka). Krew nigdy nie jest tu czerwona. W takim doborze kolorów niewątpliwie można doszukać się nawiązań do czarno-białej stylistyki klasycznych filmów kina noir, gdyż możliwości techniczne nie stwarzają już ograniczeń. Również styl prowadzenia narracji znalazł swoje komiksowe odbicie - dialogi są rzadkie (w niektórych nowelkach nie ma ich wcale), nieustannie zaś towarzyszy nam subiektywny komentarz bohatera.

Co ciekawe, komiks Millera doczekał się kinowej adaptacji (Sin City, 2005), wyreżyserowanej przez Roberta Rodrigueza, przy czynnym współudziale autora komiksów. Dla wielu film jest przykładem adaptacji doskonałej. Trzeba tu podkreślić, że film nie jest prostym opowiedzeniem komiksowej historii przy użyciu filmowych środków wyrazu. Warstwa fabularna przeniesiona została dość wiernie, lecz równie dużo wysiłku włożono w odtworzenie wizualnych rozwiązań zastosowanych w komiksie. Większość filmu kręcono w studio, na zielonym tle, co dało specjalistom od efektów specjalnych ogromną swobodę w kreowaniu scenografii. Dzięki temu film perfekcyjnie naśladuje Millerowski styl rysowania. Obraz malowany jest czernią i bielą, a pozostałe kolory odgrywają tu podobną rolę jak w komiksie - zwracają uwagę na istotne detale. Niektóre ujęcia są tak doskonale skopiowanymi kadrami komiksu, że na pierwszy rzut oka trudno odróżnić oryginał od kopii. Sposób ustawienia postaci, efekty wizualne - wszystko

Bolter i Grusin piszą tu o specyficznym typie remediacji polegającym na odnowieniu (re-fashion) w granicach tego samego medium. Por. Jay David Bolter,Richard Grusin op dt. s. 49.