1313878859

W okresie perskim w sztuce nawiązywano do sztuki z okresu saickiego (np. Psametysaneit, nadzorca złotników, XXVII dynastia). W końcu V wieku, Egipcjanie zrzucili panowanie XXVII dynastii perskiej. W IV wieku p.n.e. panowały dynastie rodzime o rodowodzie libijskim, które panowały aż do czasu wcielenia Egiptu do monarchii Aleksandra Wielkiego. Persowie podejmowali co kilka lat kolejne próby najazdów na Egipt, które były jednak odpierane przez władców Egiptu dzięki pomocy greckich najemników.

Ostatnia rodzima XXX dynastia założona przez Nektanebo I jest uważana za najwybitniejszą w tym okresie. Portrety z tego okresu występowały zarówno w tradycyjnej formie, jak i w innowacyjnej formie wiernej. XXX dynastia wznosiła liczne świątynie, nastąpiło ożywienie w architekturze. Władcy tej dynastii byli protektorami egipskich świątyń, opiekunami kultu. Inwestowali w budowę nowych świątyń i rozbudowę istniejących. Wznoszenie świątyni boga Horusa w Edfu rozpoczął Nektanebo I. Została ona ukończona w czasach ptolemejskich. Nektanebo prowadził także projekty budowlane budował w sanktuarium Izydy na wyspie File i w Karnaku.

Władca Tachos, faraon XXX dynastii, był także przedstawiany w tradycyjnym stylu. Po przewrocie i dojściu do władzy Nektanebo II musiał on uciec na dwór władcy perskiego. Nektanebo II, ukazany u stóp Horusa, był ostatnim władcą rodzimym w Egipcie. W czasie jego panowania bito pierwsze monety, choć pieniądze nigdy nie były podstawą gospodarki Egiptu. Monety bito według wzorców greckich, aby opłacić greckich najemników. Nie wiadomo, gdzie pochowano Nektanebo II. Napoleon znalazł w meczecie sarkofag Nektanebo II, który został ponownie użyty w innym celu przez muzułmanów.

Persowie zawładnęli Egiptem na krótko w II okresie perskim. Władców perskich nazywa się czasami członkami XXXI dynastii lub uznaje się, że wciąż panowała XXX dynastia.

W roku 332 p.n.e. Aleksander Wielki włączył Egipt w skład swojej monarchii. Kazał się przedstawiać jako faraon Egiptu, zgodnie z tradycją. Ukazano go w świątyni w Luksorze, gdzie stoi przed wizerunkiem Amona, a jego imię jest zapisane hieroglifami. 7 IV 331 p.n.e. Aleksander założył Aleksandrię - nową stolicę Egiptu. W grobowcu kapłana Petozyrysa, w świątyni boga-kota w Hermopolis widać już obecność wpływów greckich w tradycyjnej sztuce Egiptu. Egipt powoli przyjmował kulturę grecką, ale jeszcze w czasach rzymskich w świątyniach egipskich sprawowano kult w formie pochodzącej z czasów faraońskich. Aleksandria była już jednak typową grecko-rzymską metropolią.

Rzeźba z IV w. p.n.e., z przełomu XXX dynastii i czasów ptolemejskich, również ulegała przekształceniom. Powstała tzw. Zielona Głowa, jedno z ostatnich dzieł powstałych zgodnie z tradycją rzeźby faraońskiego Egiptu. Jest arcydziełem przechowywanym dziś w Berlinie. Nie wiadomo, kto jest przedstawiony na rzeźbie.

Władcy ptolemejscy rządzili w Egipcie aż do podboju Egiptu przez Rzym. W Aleksandrii byli oni przedstawiani zgodnie z tradycją grecką, zaś wobec egipskich poddanych byli przedstawiani zgodnie z kanonem z czasów faraońskich, nawet z wężem na głowie. Zachowały się greckie oraz egipskie przedstawienia Ptolemeusza I. Ostatnią władczynią była Kleopatra. Ubierała się zawsze jak Macedonka i tak też była przedstawiana. Znała także język egipski jako jedyny władca dynastii ptolemejskiej.

18