DSCN0544 (2)

Dotychczasowa historia esperanta, czyli doświadczenie z tym wynalazkiem wykonane i wykonywane, przemawia za jego użytecznością,, Popularność tego języka nie podlegała wahaniom nagłym i kapryśnym, jak się to dzieje z wieloma wytworami mody, ale wzrasta od bardzo skromnego początkowego zasięgu (lata 1887—1900) do powszechności użycia na całym świecie w mowie żywej i w czasopiśmiennictwie oraz w literaturze, która obejmuje tysiące utworów tłumaczonych i po espe-rancku napisanych. Rosnące w naszych czasach poczucie łączności międzynarodowej i ogólnoludzkiej sprzyja upowszechnieniu się idei języka międzynarodowego i jej najlepszego, jak dotąd, urzeczywistnienia w postaci esperanta.

Ruch esperancki w Polsce ma długą i piękną tradycję. Ostatnia wojna jpodcięła jednak jego rozwój, a w latach 1949—1954 popadło esperanto w zapomnienie niełaski. Dopiero ostatnie lata przyniosły wyraźny i pomyślny zwrot: wzrasta zainteresowanie esperantem, ożywiają się oddziały Związku Esperantystów, mnożą się kursy tego języka, rozbudowuje rozsądna propaganda, nawiązuje się łączność ze światowym ruchem esperanckim.

Na takim tle trzeba oceniać podręcznik prof. Mieczysława Sygnar-skiego, lektora Uniwersytetu Jagiellońskiego. Autor należy do najstarszych, najwierniejszych, najbardziej czynnych i zasłużonych esperantystów. Jego zawodowe wykształcenie i doświadczenie, wieloletnia działalność na stanowisku lektora i organizatora różnych kursów stanowią o bezspornej rzeczowej i dydaktycznej poprawności podręcznika.

Ma on służyć słusznie wybranej metodzie mieszanej bezpośrednio--gramatycznej. Metodycznym zabiegiem wyjściowym jest rozmówka budowana wokół tematyki tkwiącej w otoczeniu ucznia, wspartej często materiałem poglądowym. Każda rozmówka przyswaja nowy zasób wiadomości gramatycznych i nowy zakres słownictwa. W miarę postępów kursu tematyka staje się coraz pełniejsza, coraz bardziej urozmaicona, słownictwo bogatsze, wiadomości gramatyczne umacniają się i pogłębiają dzięki temu, że się kojarzą w coraz to nowych związkach konwersacyjnych. Sprawdzianem nabytej wiedzy i sprawności są teksty polskie, organicznie powiązane z materiałem danej lekcji, przeznaczone do przekładu na esperanto. W późniejszym okresie kursu spotyka się uczeń także z literackimi tekstami esperanckimi. I rozmówki, i informacje gramatyczne liczą się z poziomem dojrzałości ucznia

w danej fazie nauki, dbają o prostotę przedstawienia, łatwość sformułowania. Drugą część podręcznika zamykają praktycznie bardzo pożyteczne słowniczki: esperanćko-polski i polsko-esperancki.

W obecnych naszych warunkach, kiedy zainteresowanie esperantem ogromnie się ożywiło, kiedy potrzeba skutecznych środków pomocniczych jego nauczania daje się we znaki z powodu wielkiego ich ubóstwa, podręcznik prof. M. Sygnarskiego ma wielką wartość, ponieważ zarówno dobrze przygotowanemu nauczycielowi, jak rozgarniętemu samoukowi potrafi oddać niezawodne usługi.

Prof. dr Zenon Klemensiemcz