DSCN2312

644 J. ANDRZEJEWSKI. MIAZGA

OTOCKI Tak? Za okupacji .jeleń” byt w powszechnym użyciu.

BEATA Bardzo mi przykro, ale ja się wtedy jeszcze nie ujawniłam.

OTOCKI Duży tupet, Beatko, zawsze się tączy z pewnym ryzykiem. Grasz w pokera?

BEATA Łukasz lubi. I chwali się, że wygrywa,

OTOCKI Wyobrażam sobie, że też ma niezły tupet.

BEATA Coś musimy mieć, panie dyrektorze.

OTOCKI Proszę bardzo, miejcie! Mój syn też ma tupet i podobno robi karierą.

BEATA On jest fajny, panie dyrektorze. Bardzo fajny.

OTOCKI Zapewne, jak wy młodzi lubicie mówić. Chciałbym jednak, żeby ta młoda i interesująca osoba, jaką, Beatko, jesteś, zechciała przyjąć do wiadomości, że jeszcze obok was, tupetowców, istnieją stare ramole, które świetnie się we wszystkich waszych grach i komediach orientują. Słyszysz I mnie, Beatko?

BEATA Wszystkie palce u rąk i nóg zmieniłam w słuchanie, panie dyrektorze.

OTOCKI Niepotrzebnie, wystarczy ci jedno ucho. Otóż przyjmij, Beatko, do wiadomości, że gdyby nie pewien układ faktów - dlatego ci powiedziałem, że masz szczęście - mogłabyś się leciutko potknąć. Rozumiesz mnie?

BEATA Obawiam się, że nie nadążam, panie dyrektorze. OTOCKI Przestań się zgrywać, Beatko, przede mną nie musisz. Będziesz lepiej grać, kiedy zrozumiesz, że nie każdy wapniak musi być głupcem. Że w szczeniackim stylu chciałaś się odegrać na Monice, w obecnym układzfirńie mam ci za złe. Przeciwnie, wyświadczyłaś mi swego rodzaju przysługę. Takie bywa życie, Beatko. I jeszcze jedno, do-

bra rada wujaszka: jeśli w tej rozgrywce jesteś na minus... jesteś?

BEATA Zapewne, panie dyrektorze.

OTOCKI To się w najbliższej przyszłości nie staraj odgrywać. Ludzie, którzy się jako tako poznali, powinni sobie wzajemnie pomagać. Takie bywa życie.

BEATA To znaczy, że w poniedziałek...

OTOCKI Za kwadrans dziewiąta, Beatko, grałaś u Waner-ta, więc wiesz, jak przestrzega punktualności.

Tymczasem, zgodnie z przewidywaniami Beaty. Monika. ,'odłożywszy słuchawkę, rzeczywiście przeżywa moment rozterki, kiedy już, już ma się przemienić w lwicę. Sama w pustym hallu, już uczesana, lecz z nie dokończonym makijażem (dzięki czemu tylko jedno oko ma opracowane ostatecznie, a drugie jeszcze naturalne, więc jakby nie wyklute), nie może w pierwszej chwili uwierzyć, iż to, co przed chwilą usłyszała, jest prawdą. A jednak! Przypomina sobie cokolwiek dziwne zachowanie Otockiego przed wczorajszym koncertem. Tam się ukrywa pies pogrzebany? Więc skupiona i opanowana stara się dokładnie odtworzyć tę scenę od początku, kiedy razem z Konradem podeszli do Otockiego rozmawiającego w hallu z Erykiem Wanertem. Czyżby właśnie wtedy uknuli to świństwo? Tak nagle! I dlaczego? Kto za tym stoi? Raszewski? Mało prawdopodobne, tego rodzaju zemsta nie byłaby w jego stylu. Lecz jaką sprawę, jeśli nie tę, mógł mieć Otoc-ki? I dlaczego nie powiedział od razu, co miał do powiedzenia? Zachowywał się raczej normalnie, ale Eryk miał twarz trochę niewyraźną. Czy mówił coś? Chyba nie. A może?

W tym momencie Pankowa, nieświadoma sytuacji, zagląda do przedpokoju, chciała o coś ważnego córkę spytać, lecz