DSCN6965

Wiersz toni

Jan Kasprowicz Księga ubogich

XIV

Na razie, mówiący prawdę,

Nie palę się całkiem do śmierci, Przyjdzie tu sama tą drogą Albo po wąskiej tej perci. [...]

Ale że umrzeć raz trzeba A marzyć jest wolno każdemu, Więc mam i ja prośbę w sprawie Ostatecznego Eremu.

Do was się zwracam, najbliżsi,

I do was, cni przyjaciele,

Byście z tym śmiesznym zewłokiem Nie mieli zachodów zbyt wiele.

Na chłopską połóżcie furę,

W cztery schowawszy go deski, Niech w takim zajeżdża tryumfie Ten pomiot chuci niebieskiej. [...]

Pogardził Bóg lichym ciałem,

W pierwotny proch je rozkrusza,

Lecz tegom ja wielce pewien, ze wielce mu drogą jest dusza.

ilc,^ie,e,PMd°^cZ*^S'¹ ■

h>:S^^io

1* i; siady^^f

^rn^^f^z trzeba, iP|

or°^szęVZ- chleba.

^£5^lofl't czyś^wierków’ , O śmierci,

™ -rżeć raz i

o tę ostatni

1916

kruszyo? <

Jan

Kaspr°^wcz

prośmy Boga

tyli <kij staruszkowie y ogromnej zażyłości Z staruszkiem Panem Bogiem, Prostym jak oni prości.

Chodzili z Nim na „jednego” Do Pietra czy do Jakuba,

Nigdy się nie zachwiała Przyjazna z Nim rachuba.

Przyjaźń to była szczera,

Prr/jtiń to nie na żarty: ^^liz sobą jak _mogli tykali z sobą w karty.