DSCN6994

W isł.iw.i Szymborska

Niebo

Od tego trzeba było zacząć: niebo.

Okno bez parapetu, bez futryn, bez szyb Otwór i nic poza nim, ale otwarty szeroko.

Nie muszę czekać na pogodną noc, ani zadzierać głowy, żeby przyjrzeć się niebu.

Niebo mam za plecami, pod ręką i na powiekach Niebo owija mnie szczelnie i unosi od spodu.

Nawet najwyższe góry nie są bliżej nieba niż najgłębsze doliny.

Na żadnym miejscu nie ma go więcej niż w innym.

Obłok równie bezwzględnie przywalony jest niebem co grób.

Kret równie wniebowzięty jak sowa chwiejąca skrzydłami.

Rzecz, która spada w przepaść, spada z nieba w niebo.

Sypkie, płynne, skaliste, rozpłomienione i lotne połacie nieba, okruszyny nieba, podmuchy nieba i sterty.

Niebo jest wszechobecne nawet w ciemnościach pod skórą.

Widawa Szymborska Odkrycie

Wierzę w wielkie odkrycie.

Wierzę w człowieka, który dokona odkrycia.

Wierzę w przestrach człowieka, który dokona odkrycia.

Wierzę w bladość jego twarzy, w mdłości, w zimny pot na wardze.

Wierzę w spalenie notatek, w spalenie ich na popiół, w spalenie co do jednej.

Wierzę w rozsypanie liczb, w rozsypanie ich bez żalu.

Wierzę w pośpiech człowieka, w dokładność jego ruchów, w nieprzymuszoną wolę.

Wierzę w stłuczenie tablic, w wylanie płynów, w zgaszenie płomienia.

Twierdzę, że to się uda

i że nie będzie za późno,

i rzecz rozegra się w nieobecności świadków.

Nikt się nie dowie, jestem tego pewna,

ani żona, ani ściana,

nawet ptak, bo nuż wyśpiewa.

Wierzę w nieprzyłożoną rękę, wierzę w złamaną karierę,