DSCN9615 (2)

TERAZ POD ŻADNĄ ŚWIATOWĄ SIĘ WŁADZĘ...

Teraz pod żadną światową się władzę

Nie mogę poddać — nie przeto, żem dumny, Ale że duch mój bezoczny prowadzę Od wielu wieków przez słońca i trumny.

LOS MIĘ JUŻ ŻADEN NIE MOŻE ZATRWOŻYĆ...

Los mię już żaden nie może zatrwożyć,

Jasną do końca mam wybitą drogę,

Ta droga moja — żyć — cierpieć — i tworzyć, To wszystko czynię — a więcej nie mogę.

Dawniej miłością różane godziny

I w zorzach jeszcze jaśniejsze pochodnie;

Dzisiaj, przy schyłku dnia, ważniejsze czyny, Wielkie i smętne jak słońce zachodnie.

Na nich się zegar życia zastanowi

I puści ducha-skowronka w otchłanie,

Pomóżże Boże, temu skowronkowi,

Niech wesół leci — niech wysoko stanie.

A raczej powiem — gdy się żywot zmierzcha, Dusza-jaskółka daleko od ziemi,

Pomóż jaskółce, co mi z oczu pierzcha Z oczkami w światło rozweselonemi.