DSCN4780 (2)

56 Thw^nya antyku chrsrśfijofiskit

w opowieściach o treści apokaliptycznej. Ich wartość wą pomniejsza jednak typowa dla tego gatunku anonmMMtfS a co za tym idzie — niemożność precyzyjnego datowania kstów. Ograniczmy się zatem do jednego tylko apokryf* z pierwszego tysiąclecia chrześcijaństwa, w którym ideaotfH tologicznego orędownictwa Bogarodzicy i Poprzednika Pa4> skiego wyrażona została najpełniej.

W pionierskim studium o eschatologicznych opowiafcifl w tradycji staroruskiej W. Sacharow wymienia mowę przypis sywaną nieznanemu bliżej Palladiosowi Mnichowi, utytfl waną O drugim przyjściu Chrystusa, o Sądzie Ostatecznym i przyszłej męce. Utwór ten, nawiązujący rzekomo do moe Efrema Syryjczyka o treści apokaliptycznej, mógł powitaj zdaniem Sacharowa, w V lub VI w.¹ Na Rusi był w każdy* razie znany już w pierwszych stuleciach po przyjęciu chflN ścijaństwa z Bizancjum. Ani jednak hipotetyczne datowaH tekstu, ani też jego autorstwo, prawdopodobnie pseudofl graficzne, powołujące się na Palladiosa, autora słynnej HĘtm, rii Lausiaca, nie zasługuje na bezkrytyczne przyjęcie. NmOk leżnie jednak od tego, w jakim stosunku chronologśdj^H pozostaje ten utwór do procesu formowania się tematu 1§R sis, niezwykle interesujące wydaje się wyrażenie w nim win mie słownej idei eschatologicznego wstawiennictwa Mafjdfl św. Jana Chrzciciela.

Kiedy potępieni na Sądzie Ostatecznym grzesznicy uj|H ii przygotowane dla nich piekielne katusze, czytamy w nfl wie Palladiosa, głośno wykrzyknęli do stojących po prawM Pana Bogarodzicy, aniołów, Poprzednika Pańskiego i innych świętych:

O przenajświętsza Boża Rodzicielko Pana i Królów Matko straszliwego Sędziego, wszyscy niebiescy aniołowie, pr świętszy Janie, Poprzedniku i Chrzcicielu Pana, święci a post i prorocy, ojcowie przenajświętsi, wszyscy męczennicy, ulitujcie nad nami grzesznymi i upadnijcie przed tronem Boga i Sędzatgoi lewajcie łzy i rzewnie płaczcie, aby za przyczyną waazyeh

1

W. Sacharow, op