DSC 01

Zwyczajna gmina, zwyczajny biskup w III wieku 127

Zwyczajna gmina, zwyczajny biskup w III wieku 127

tych kipiel ytonietjlj oplotkować

ftźni oznacza’ M tego nj'.

dla mężojs irzedstawidet i się obok*, isobnesalel ała, gapie ij. siada. Obyca y ciekawsi oś ochraniali mo paradował : dość skroni , w którym te iziebnego koi

tarotestamenti oblemie nie® ni zmazy noa menstruacje i: Dy wierni bęty mia się kąpiele: chlllw.iiiejts i. Informacja je: zy chrześdjaf

lipie: wybór# są podstawo^

zne wykształcę® fostym, musi p® (sus: człowiekp® Inie. może byći d się niezdar zaciekła, że pt^

ń biskupich, względem & wuje i kształci*

jaźni Bożej, czy wreszcie wszystkich swych domowników trzyma w karbach, budząc w nich szacunek i respekt; jeśli bowiem nie może poradzić sobie z własną rodziną i zmusić jej do posłuszeństwa, to jakże można się spodziewać, że będą mu podlegli i posłuszni ludzie nie należący do jego domu?” W tekstach określających zasady działania Kościoła jako instytucji bardzo często pojawia się owo przekonanie, iż dobre prowadzenie własnego domu jest najlepszą rekomendacją dla kandydata na biskupa, a przynajmniej warunkiem koniecznym, aby zostać wybranym na to stanowisko.

„Trzeba też stwierdzić, czy nie skalał się czymś w sprawach świeckich oraz czy nie ma jakiejś zmazy na ciele, bowiem napisano: «Baczcie, iżby bez zmazy był ten, kogo macie uczynić kapłanem» [Kpi 21, 17 — E.W.]; czy nie unosi się zbyt łatwo gniewem (...) czy wreszcie jest litościwy, uczynny, pełen miłości względem drugich. Nie wolno mu kierować się względami na osoby — zbyt pobłażliwie i uniżenie traktować bogatych, a pogardliwie i wyniośle odnosić się do ubogich. Ma też zachowywać prostotę i powściągliwość w jedzeniu i piciu, aby mógł bez żenady upominać i karcić takich, co sobie za wiele pozwalają. Nie może być człowiekiem podstępnym ani zbyt światowym, ani wygodnisiem, ani lubieżnym, ani smakoszem. Gdy napomina, powinien to czynić spokojnie, a nie od razu unosić się gniewem. Nauczać powinien z całą gorliwością, zwłaszcza Pismo Święte czytać wytrwale i pilnie, dokładnie je interpretując i wyjaśniając. Prawo i Proroków ma porównywać z Ewangelią, aby pokazać, jak się ze sobą zgadzają...”

Biskupie cnoty wyliczone przez Didaskalia są ważne i czasem wzruszające, ale w sumie dość przyziemne, pozbawione metafizycznego wymiaru, napięcia, nie zakładają pobożności namiętnej. Jesteśmy bardzo dalecy od atmosfery Kościoła charyzmatycznego, oczekującego rychłego kresu świata i powrotu Pana, Kościoła dającego pierwszeństwo ludziom napełnionym Duchem Świętym.

„Osądzaj każdego, biskupie, zrazu surowo, ale potem tego, który okazuje gotowość pokuty, przyjmij z miłością i współczuciem. Wymyślaj mu, dręcz go, lecz w końcu pozwól się przebłagać i przyjmij jego prośbę (...) Przyjmij pokutnika bez wszelkiego wahania, nie daj się zastraszyć ludziom, którzy całkowicie wyzuci z uczucia litości, głoszą, iż nie godzi się kalać przez stykanie się z grzesznikiem...” Tu zwraca uwagę ostatnie zdanie, gdyż stanowi ono rzadkie świadectwo przypadków wyjątkowego rygoryzmu, głęboko wstrętnego autorowi. Albowiem choć przekonanie, że Kościół nie może odpuszczać ciężkich grzechów popełnionych po chrzcie, było dość rozpowszechnione, to nakaz fizycznego zerwania kontaktu z grzesznikami jako źródłem zmazy wydaje się czymś wyjątkowym.

„Gromadząc się zaś w świątyniach, baczcie, by zebrania wasze odbywały się pod każdym względem wzorowo i wyznaczajcie starannie miejsca braciom. Osobne miejsce we wschodniej części budynku ma zostać wydzielone