Retencja
Tkanki dziąseł i przyzębia ulegają przebudowie pod wpływem ortodontycznego ruchu zęba, dlatego po zdjęciu aparatu potrzebują czasu na reorganizację. Zredukowana łub eliminowana jest także tzw aktywna stabilizacja, co oznacza że bezpośrednio po zdjęciu aparatu zęby będą niestabilne względem sił okluzji i nacisku tkanek miękkich. Ekspansja i nadmierna rozbudowa ponad fizjologiczną adaptację tkanek prowadzi często do wznowy np. poszerzenie szerokości międzykłowej w dolnym łuku po wyrżnięciu stałych kłów, wychylenie dolnych siekaczy ponad 2 milimetry są wybitnie nietrwałe.
W przypadku dużych rotacji obarczonych ryzykiem nawrotu można zastosować okrężną fibrotomie nadgrzebieniową w celu przecięcia włókiem elastycznych. Przerwanie szpary ozębnej i przerwanie pęczków włókien kolagenowych utrzymujących każdy ząb jest naturalną odpowiedzią na leczenie ortodontyczne. Przebudowa więzadeł ozębnej trwa ok. 3-4m, włókiem kolagenowych ok. 6 m a włókien elastycznych 12m. Czas retencji nie powinien być krótszy od połowy czasu aktywnego leczenia.
Intensywność i długość retencji powinna być wprost proporcjonalna do stopnia pierwotnego nasilenia wady np. stłoczeń i pozostałego wzrostu resztkowego. Wzrost ustaje najpierw w płaszczyźnie poprzecznej potem strzałkowej a na końcu pionowej.
- w wadach klasy II za retencje może służyć aparat czynnościowy lub wyciąg zewnąrzusty tym więcej im bardziej nasilona wada oraz młodszy pacjent pod koniec leczenia.
- w wadach klasy III wykorzystamy aparat czynnościowy lub pozycjoner.
- w zgryzie otwartym kontrola wyrzynania górnych trzonowców to kluczowa zasada kontrolo wymiaru pionowego, stosujemy wyciąg zewnątrzustny wy sok sam lub z aktywatorem lub pozycjoner - długa retencja.