ET3

2.1. Turystyka i ruch turystyczny 23

i pobytu osób przyjezdnych, jeśli nie występuje w związku z tym osiedlenie i podjęcie pracy zarobkowej¹.

L. Nettekoven stwierdza, że „turystyka masowa stanowi całość zjawisk społecznych i gospodarczych, wynikających z dobrowolnej i czasowo ograniczonej zmiany miejsca pobytu, która podejmowana jest przez obcych dla zaspokojenia potrzeb niematerialnych, przy czym użytkuje się przede wszystkim urządzenia przeznaczone dla dużej liczby ludzi”^{2 3}.

Natomiast M. Boyer zdecydowanie zalicza turystykę do typu aktywności czasu wolnego - loisir. Twierdzi, że „turystyka to aktywność czasu wolnego zakładająca zmianę miejsca pobytu, i dodaje, że ruch, poruszanie się jest tym, co czyni turystę”'¹.

Na uwagę zasługuje również definicja turystyki autorstwa K. Przecławskiego, zwracająca szczególną uwagę na aspekt społeczny, psychologiczny i kulturowy turystyki, określająca turystykę jako całokształt zjawisk ruchliwości przestrzennej, związanych z dobrowolną, czasową zmianą pobytu, rytmu i środowiska życia oraz wejściem w styczność osobistą ze środowiskiem odwiedzanym (przyrodniczym, kulturowym bądź społecznym).

Niezależnie jednak od różnic w poglądach autorów, w większości definicji turystyki można znaleźć wspólne elementy^{4 5}:

•    turystyka jest zmianą miejsca pobytu, zmianą miejsca w przestrzeni, podróżą i pobytem czasowym w miejscu niebędącym miejscem stałego zamieszkania,

•    turystyka jest dobrowolną zmianą miejsca czasowego pobytu.

Brak ogólnie przyjętej definicji turystyki, która miałaby użytkowy charakter zarówno dla potrzeb ekonomistów, polityków, organizatorów turystyki, jak i naukowców, sprawił, że w 1993 roku Komisja ds. Statystyki przy ONZ przyjęła zalecenia do statystyki turystyki opracowane przez Światową Organizację Turystyki (WTO - ang. World Tourism Organizationf.

Podczas prac nad zagadnieniami terminologicznymi WTO kierowała się następującymi kryteriami⁶:

•    stosowanie tych definicji i systemu klasyfikacji powinno być możliwe na całym świecie, zarówno w krajach rozwiniętych, jak i rozwijających się,

•    zagadnienia terminologiczne powinny odznaczać się prostotą i przejrzystością,

•    ich stosowanie powinno się ograniczać wyłącznie do celów statystycznych,

•    powinny być w możliwie największym stopniu spójne z obowiązującymi normami międzynarodowymi i zalecaną klasyfikacją w innych dziedzinach, takich jak demografia, transport, przedsiębiorczość itp.,

•    powinny być wyrażone za pomocą prostych cech, które można zmierzyć przy uwzględnieniu ograniczeń praktycznych, jakie występują przy przeprowadzaniu badań wśród odwiedzających.

1

¹ A.S. Kornak, Ekonomika turystyki, PWN, Warszawa 1979, s. 9.

2

   K. Przecławski, Człowiek..., op. cii., s. 27.

3

   Tamże.

4

   Tamże, s. 28.

5

^s Terminologia turystyczna. Zalecenia WIO. Instytut Turystyki, Warszawa 1995.

6

Tamże, s. 3.