fakultet 2
7

INSULINONAŚL ADOWCZE I PRZECIWCUKRZYCOWE WŁAŚCIWOŚCI ZWIĄZKÓW WANADU 17

dem(l V) oraz BM VO (jako substancji referencyjnej). Najskuteczniejszym w obniżaniu poziomu glukozy we krwi był ligand (19) (ok. 49% po 24 godz.) oraz jego kompleks z jonami wanadylu - VO(Ll), (ok. 57%, po 24 godz.). Jak widać, w przypadku kompleksu V0(Ll)_o uzyskano pożądany efekt syn erg i styczny. Dla porównania, BMVO po takim samym czasie od podania obniża stężenie glukozy we krwi ook. 57%.

4. NOWE FORMY PODANIA LEKU (ANG. DRUG DELIYERY SYSTEM)

Siarczan wanadylu V0S0₄ był testowany zarówno u pacjentów z cukrzycą typu I, jak i typu II. W przypadku obu rodzajów cukrzycy stwierdzono u pacjentów wzrost wrażliwości tkanek wątroby i mięśni na insulinę. Wadą tego związku jako leku jest jego niska dostępność biologiczna oraz objawy niepożądane, występujące przy większych dawkach. W celu zwiększenia efektywności działania wanadu i bezpieczeństwa pacjentów, Fugono i in. [55] zaproponowali zastosowanie siarczanu wanadylu w formie powlekanych dojelitowych kapsułek(ang. enleric-coated capsu-les, ECC). Badania wykazały, że stały VOSO. podawany w formie ECC wykazuje dwukrotnie wyższą dostępność biologiczną niż wodny roztwór siarczanu wanadylu, co pozwala na stosowanie dwukrotnie mniejszych dawek i osiągnięcie takiego samego poziomu leku we krwi. Lek podany w postaci dojelitowych kapsułek przechodzi przez żołądek nie wywołując działania drażniącego. Zastosowanie związków wanadu w postaci ECC opisano także w pracy [56].

W celu zwiększenia absorpcji leku. przetestowano także in vitro na izolowanych szczurzych adypocytach oraz in vivo na myszach z cukrzycątypu 1. kompleks VOSO₍z wielkocząsteczkowym kwasem poli(y-glutaminowym) [57]. Zaobserwowano znacząco większą aktywność kompleksu, w porównaniu do samego siarczanu wanadylu. Inne metody polegają na jednoczesnym podaniu soli wanadu i dodatkowej substancji np. hydrofobowych nośników, głównie monohydroksamianów [34, 58] lub rozpuszczalnego w wodzie Tironu (kwasu 4,5-dihydroksy-l ,3-benzenosul-fonowego) [34]. Monohydroksamiany stosowano jako nośnik dla siarczanu wanadylu, natomiast Tiron podawano z metawanadanem sodu.

Z kolei kompleks peroksowanadu z 1,10-fenantroliną próbowano podawać szczurom przezskórnie (w formie plastrów). Wzrost stężenia wanadu we krwi był zauważalny, natomiast obniżenie poziomu glukozy było niewielkie.

Edel i in. zaproponowali podawanie ortowanadanu sodu jako zawiesiny w wyciągu z czarnej herbaty. Główną zaletą tej formy podania leku, w porównaniu do konwencjonalnej zawiesiny w wodzie, było znaczące ograniczenie objawów niepożądanych [59], Badania przeprowadzono na szczurach z cukrzy cąindukowanąstrep-tozotocyną (STZ); po 4 dniach od dożylnej iniekcji STZ dwóm grupom szczurów podano doustnie 40 mg ortowanadanu sodu jako zawiesiny w wodzie destylowanej, jako zawiesiny w wyciągu z czarnej herbaty, a grupie trzeciej podano sam wyciąg z herbaty. Następnie mierzono stężenie wanadu we krwi i różnych tkankach w prze-