farmakologia 3 wykl0028

Receptory wiążące kalcytoninę stwierdzono w osteoklastach, ośrodkowym układzie nerwowym i w przysadce, w nerkach, komórkach Leydiga i limfocytach. Receptory dla kalcytoniny, tak jak dla parathormonu, należą do nowo odkrytej rodziny receptorów związanych z białkami G. Pobudzenie tych receptorów prowadzi do aktywacji cyklazy adenyłanowej lub fosfolipazy C; rodzaj reakcji zależeć może od cyklu komórkowego.

Fizjologiczne znaczenie kalcytoniny u ludzi pozostaje przedmiotem badań. Większość wykazywanych

działań tego hormonu ujawnia się po stosowaniu dawek farmakologicznych. Przyjmuje się, że kalcytonina utrzymuje zasoby mineralne kości w stanach zwiększonego zapotrzebowania na wapń (np. w okresie wzrostu, ciąży, laktacji).

Kalcytonina zapobiega nadmiernemu wzrostowi stężenia wapnia we krwi i zatrzymuje wapń w układzie kostnym. Zmniejsza stężenie wapnia we krwi, głównie przez hamowanie resorpcji wapnia w kościach na skutek hamowania aktywności osteoklastów i hamowania przemiany preosteoklastów w osteoklasty. Ponadto kalcytonina może wpływać na zwiększenie gromadzenia wapnia w organellach komórkowych.

Kalcytonina zwiększa mineralizację chrząstek i przyspiesza mineralizację kości. Dotychczas nie stwierdzono bezpośredniego wpływu kalcytoniny na czynność osteoblastów.

W nerkach kalcytonina zmniejsza wchłanianie zwrotne wapnia i fosforanów oraz nasila diurezę. Pobudza 1 a-hydroksylaze witaminy 25-(OH)D₃. W przewodzie pokarmowym kalcytonina nasila wydzielanie kwasu solnego i pepsyny. Zwiększa wchłanianie wapnia przez nasilanie powstawania U5-(OH)_?D₃.

Kalcytonina hamuje syntezę prostaglandyny E% tromboksanu A₂i wykazuje działanie przeciwzapalne i przeciwbólowe. Działa rozszerzająco na naczynia krwionośne i zmniejsza ich przepuszczalność.

W ośrodkowym układzie nerwowym kalcytonina prawdopodobnie spełnia funkcję neuromodulatora, pobudza wydzielanie (3-endorFm, wykazuje