Geografia turyzmu3

„U2 H /ml»mv *    /uym i    pod wpływem turystyki

Powyższy przykiml, podobnie |uk *ylumpi opisana prze/, E. Cater, pokazują, że turystyka altcrnalywnn może w piaklyco pi zy nieść inne skutki niż zakładano. Jednocześnie dowodzą one, że szczytne eele związane z lurystyką alternatywną i ekoturystyką, które sformułowano w warunkach bogatej liuropy Zachodniej i Ameryki Północnej, nie są możliwe do osiągnięcia w warunkach biednych krajów Trzeciego Świata. Wszystko to sprawia, że tkwiące u źródeł koncepcji rozwoju zrównoważonego hasło: „myśl globalnie, działaj lokalnie”, nie zawsze i nie wszystkim przynosi pozytywne skutki. Szczególnie krytyczną postawę wobec turystyki alternatywnej reprezentuje R.W. Butler [1990, 44], który uważa, że: ,jna niektórych obszarach, dla niektórych ludzi, w niektórych sytuacjach, jest ona pewnie lepsza niż turystyka masowa”⁷. Podobnie jak E. Cater uważa on, że konsekwencjami turystyki alternatywnej mogą być spadek dochodów, wywołany przede wszystkim zmniejszeniem się liczby turystów i innymi zachowaniami osób (mniej konsumpcyjnie nastawionych) uprawiających ten typ turystyki niż przeciętnego turysty | Butler 1990, 43].

' W oryginale: łn xoine «m/,v, for mm* fwtplt, Ul mm* lUmtllott U tx irnainly bctlt-r (han tiui\x lourlsm.

9. Planowanie rozwoju turyntykl i marketing turyityczny

9.1. POLITYKA TURYSTYCZNA

Turystyka może stać się istotnym źródłem dochodów i jednocześnie nie przynosić negatywnych następstw społeczno-kulturowych i przyrodniczych, jeśli będzie przedmiotem polityki społeczno-gospodarczej i planowania przestrzennego, podobnie jak inne działy gospodarki i sfery życia społecznego. Jednocześnie wyjazdy lurystyczno-rekreacyjne są coraz powszechniejsze, co sprawia, że turystyka staje się istotnym zjawiskiem społeczno-kulturowym i gospodarczym. Coraz więcej państw prowadzi więc działania, które można określić mianem polityki turystycznej. Zdaniem W.W. Gaworeckiego [1998, 110-111] politykę turystyczną można rozumieć jako działalność polegającą na „poszukiwaniu optymalnego zaspokojenia turystycznych potrzeb społeczeństwa, racjonalnym wykorzystaniu zasobów pracy i kapitału w sferze gospodarki turystycznej, z poszanowaniem środowiska przyrodniczego, na kształtowaniu optymalnych z punktu widzenia funkcji turystyki rozmiarów i struktury ruchu turystycznego, na zastosowaniu praw ekonomicznych w sferze gospodarki turystycznej oraz na koordynowaniu rozwoju turystyki, z itwz ględnieniem jej funkcji i różnorodnych związków z innymi sferami życia kraju", Tak rozumiana polityka turystyczna może być realizowana przez różne podmioty Na poziomie globalnym międzynarodową politykę turystyczną prowadzą przede wszystkim Światowa Organizacja Turystyczna, afiliowana przy Organizacji Nitro dów Zjednoczonych, jak również Komitet do Spraw Turystyki Unii Europejskiej Do ich zadań należy m.in. koordynowanie współpracy międzynarodowej w ziikie sie turystyki, zbieranie informacji statystycznych na temat turystyki, prowadzenie działalności szkoleniowej i wydawniczej, wspieranie finansowe programów związanych z turystyką (ta forma działalności dotyczy głównie Komitetu do Spraw Turystyki Unii Europejskiej).

Większość państw prowadzi własną, krajową politykę turystyczną, która nu ogół jest pomyślana tak, aby wspierać rozwój sektora turystycznego oraz promować dany kraj na zewnątrz. Poza nielicznymi wyjątkami (np. do końca lal siedemdziesiątych tak było w Chińskiej Republice Ludowej, u wcześniej w Związku Radzieckim), nuwel państwa o totalitarnym systemie sprawowania władzy (przykładem może być Iłinua, inaczej Myunnmr) starają się prowadzić politykę sprzyjającą rozwojowi turystyki. głównie z powodu korzyści gospodarczych, jakie ona