GK (57)

Odłóż niebieski i biały, a polem zamknij oczy i znajdź klocek niebieski (w drugiej dłoni dziecko trzyma klocek różowy i wie, że niebieski jest odrobinę większy). W podobny sposób trzeba odnaleźć kilka innych klocków,

6.    Układanie schodów. Dziecko układa swoje, dorosły swoje. Potem liczy je głośno „w górę” (1,2,3,4...) i „w dół” (10,9, 8,7..,). Wskazuje kolejne stopnie i nazywa je: pierwszy, drugi, trzeci, czwarty... Pokazuje np. piąty i wymienia wszystkie mniejsze, a potem większe klocki w uporządkowanym rzędzie.

7.    Na każdy stopień schodów trzeba położyć klocek biały (rys. 64). Potem dziecko wskazuje np. klocek-schodek szósty i zastanawia się: o ile mniejszy jest poprzedni (piąty), a także: o ile większy jest następny (siódmy). W taki sposób analizuje wszystkie klocki tworzące schody.

Rys. 64. Analiza klocków sąsiadujących: następnych i poprzednich od wybranego

8. Rozmowy klocków. Potrzebne są kolorowe klocki z zestawu „liczby w kolorach”. Dorosły mówi do dziecka: klockom znudziło się siedzieć cicho w pudełku i zaczęły taką rozmowę: klocek zielony powiedział — ja jestem z was największy. Sprawdź, czy to prawda... Dziecko przygląda się klockom, układa je w schodki i stwierdza: to nieprawda. Największy jest klocek pomarańczowy. Znakomicie — powiedz, do których klocków mógł klocek zielony powiedzieć jestem od was większy. A od których klocków jest klocek zielony mniejszy? Potem odezwał się klocek biały: a ja jestem z was wszystkich najmniejszy. Czy to prawda? — pyta dorosły.

Taką zabawę można także przeprowadzić przemiennie. Dorosły i dziecko wybierają klocki i układają, każdy swoje schody. Resztę klocków odkładają. Dziecko opowiada dorosłemu, co powiedziały jego klocki, a on sprawdza, czy to prawda. Potem dorosły mówi, co powiedziały jego klocki, a dziecko ustala, czy to prawda.

9. Rozmowę klocków można także przedstawić na rysunku. Na kartce papieru trzeba narysować ślady klocków (obwody i, dla sprawdzenia, na każdym postawić klocek). Dorosły zwraca się do dziecka: klocki mówiły do siebie —jestem od ciebie większy. Rozmowę zaczął klocek żółty. Do kogo klocek żółty mógł powiedzieć, jestem od ciebie większy? Dziecko porównuje klocki. Może sobie ułożyć schody, a potem ustala, że klocek żółty powiedział tak do klocka czerwonego, niebieskiego, różowego i białego. Taką rozmowę zapisuje się za pomocą kolorowych strzałek (rys. 65).

Rys. 65. Rozmowa klocków. Żółty klocek mówi: jestem od ciebie większy

Można wymyślić wiele podobnych rozmów. Ponieważ po kilku narysowanych rozmowach trzeba przygotować nową planszę, dorosły proponuje: bardzo trudno rysować klocki. Zrobimy tak — zamiast klocków narysuję kółeczka, a w każdym wpiszę liczbę. To kółeczko, które oznacza klocek biały, będzie miało wpisaną liczbę 1. To oznaczające klocek różowy — liczbę 2, bo mieszczą się dwa klocki w jednym różowym i jest to drugi klocek w naszych schodkach. Pomóż mi do kółeczka oznaczającego klocek niebieski wpisać liczbę... Dzieci z łatwością ustalają, jaką liczbę do jakiego kółeczka należy wpisać. Na takiej planszy zapisać można rozmowę klocków według propozycji dziecka, potem zmienić kolor kredki i zapisać rozmowę według propozycji dorosłego.

10.    Kto w naszej rodzinie jest starszy? Narysujemy naszą rodzinę — proponuje dorosły. Tu jest dziadek, tu babcia, tu tata, tu mama, tu Tomek, a tu — ty (dziecko może przedstawić postacie realistycznie). A teraz narysujemy rozmowę — ty jesteś starszy, kto do kogo tak może powiedzieć? Na następnych zajęciach dorosły proponuje, aby ustalić, kto w naszej rodzinie jest od kogo młodszy. Rysowanie każdego trwa zbyt długo — mówi dorosły — może wystarczy narysować kółeczka, a w nich umieścić literki. W kółku taty literkę ,,t", w kółku mamy — „m"... Potem zastanowimy się, kto do kogo może powiedzieć te słowa: ty jesteś młodszy, i narysujemy to za pomocą strzałek.

11.    Taką grę niektórzy nazywają „kartoflem”. Na kartce zapisujemy rozsypane liczby od 1 do 20, każda w kółeczku. W jaki sposób będzie się je porządkować — łączyć ze sobą. Na początku najlepiej według umowy: każda następna jest większa o jeden. Dorosły i dziecko łączą przemiennie liczby