HWScan00208

podobnej sytuacji trzeba zastosować bardzo pracochłonne podkładanie pod podporę środkową krótkich odcinków podkładów.

W celu usunięcia tej wady zaproponowano układ nadwozia kroczącego z zewnętrznymi płozami kroczenia (rys. 5.52). Płozy te są unoszone za pomocą dźwigników hydraulicznych 2, których cylindry przytwierdzone są do podwozia 3. Na podwoziu obraca się nadwozie 4 wsparte na wieńcu kulowym 5 i obracane na podwoziu mechanizmem obrotu, którego ostatnie koło 6 zazębia się z wieńcem 7. Przy uniesionych płozach 1 można wykonać obrót nadwozia 3 i ustawić płozy 1 w wymaganym kierunku kroczenia. Obrót ten odbywa się w stanie odciążenia części 3 podwozia i łożyska 8 wskutek działania ciśnienia doprowadzonego do cylindra .9. Kierunek kroczenia uzyskiwany jest mechanizmem obrotu, którego ostatnie koło 10 zazębia się wieńcem 11 przymocowanym do stopy podwozia 12. Po nastawieniu kierunku kroczenia opuszczamy na podłoże płozy 1, które uprzednio, wisząc na kołach 13, przesuwane są mechanizmem jazdy 14 w kierunku kroczenia. Po oparciu podwozia 3 na płozach i uruchomieniu mechanizmu 14 podwozie wykonuje krok w nastawionym uprzednio kierunku.

5.3.2. Opory ruchu hydraulicznych podwozi kroczących

Dla pokonania oporów ruchu w czasie kroczenia podwozia (rys. 5.51) należy pokonać oprócz pracy podnoszenia także opory tarcia w prowadnicach kulowych. Straty te są małe i składają się ze strat tarcia, powstających na powierzchniach styku między prowadnicami i kulami, między kulami i separatorami oraz między kulami a smarem. Wszystkie te rodzaje tarcia, a zatem i tarcie w prowadnicach, zależą od szeregu czynników i teoretyczne ich obliczenie jest niemożliwe. Określa się je zwykle w sposób doświadczalny, zależnie od obciążenia i prędkości przesuwu. Poniżej wyjaśnione zostaną tylko niektóre zjawiska związane z oporami tarcia w takich prowadnicach.

Pod wpływem obciążenia ciężarem maszyny wraz z urobkiem G + U kulka i powierzchnia oporowa prowadnic ulegną odkształceniu. Przy jednoczesnym działaniu pionowym sił G + U i sił ciągnących P symetria odkształcenia zostanie naruszona i wskutek tarcia na powierzchniach styku kuli z prowadnicami kula zaczyna się obracać, zwiększając deformację po stronie nabiegania, a zmniejszając deformację na części zbiegającej. Punkt przyłożenia wypadkowych elementarnych sił reakcji powierzchni oporowej przesunie się z punktu A do punktu A\ o odległość f (rys. 5.53). Przed kulką powstaje spiętrzona fala, przemieszczająca się w czasie ruchu kulki w formie fali biegnącej. Oznaczając pionową składową siłę reakcji G„, a poziomą przez T mamy

G„ = G' 4- U'

T — P

Ph = (G' + U') 2/

stąd

(5.96)

_W" ₌ (0' + P')2/ *    h