IMAG0177 (9)

Lucyna Frąckiewicz

Funkcje państwa określono następująco:

1. Kompetentni i etyczni politycy.

2. Lepsze zaplecze informatyczno-analityczne, formułowanie priorytety i uwzględnienie perspektywy długookresowej.

3. Rozwijane instrumenty koordynacji.

4. Lepsi urzędnicy 1 służba cywilna.

5. Wolne i kompetentne media.

6. Zdecydowana poprawa sądownictwa.

7. Dialog społeczny, rozszerzony o struktury samorządowe i organizację społeczne oraz ekspertów.

Rekomendacje autorów w odniesieniu do centralizacji są następujące:

1. Zdefiniowanie koordynacyjnych i decyzyjnych funkcji szczebla centralne, go w warunkach decentralizacji w każdej z dziedzin polityki społecznej.

2. Nadanie wyższej rangi samorządowi regionalnemu.

3. Kompetentne kadry dla samorządów.

4. Zbudowanie zaplecza analityczno-informatycznego w samorządach.

5. Wdrożenie systemów monitorowania podejmowanych decyzji.

6. Kontrola spoleczno-instytucjonalna nad działaniami samorządów.

Katalog ten nie obejmuje jeszcze wielu innych działań, koresponduje jednak z przygotowanymi przez województwa strategiami rozwoju polityki społecznej na lata 2006-2020. Strategie te obejmują diagnozę sytuacji danego regionu w momencie wyjściowym, określają cele i misje oraz sposoby ich realizacji, rozłożenie ich w czasie, a także określają szanse i zagrożenia ich realizacji. Dokumenty te są opracowywane z dużym wyprzedzeniem czasowym, co w sytuacji kadencyjności samorządów ma podstawowe znaczenie. Skuteczność tych działań wymaga właściwej ewaluacji i monitoringu, zwłaszcza w regionach objętych wyjątkowo szeroką restrukturyzacją^. która w sposób dotkliwy dotyka polityki społecznej i jej decentralizacji.

Problemem o istotnym znaczeniu staje się samotność osób starszych, przy czym zapobieganie temu stosunkowo nowemu zjawisku społecznemu staje się zadaniem wyjątkowo złożonym. Ma ono źródło nie tylko w procesach starzenia się demograficznego, lecz również w coraz większej mobilności ludności, polegającej na intensywnych ruchach migracji wewnętrznych i zewnętrznych. Zdaniem psychologów i socjologów, samotność jest zapewne jedną z najbardziej bolesnych dolegliwości starości. Nie dziwi zatem fakt, że zagadnieniu temu poświęcono bardzo wiele uwagi w badaniach krajowych i zagranicznych. Nie sposób wymienić tu ogromu publikacji poświęconych, tym zagadnieniom, tym bardziej, że jest to problem interdyscyplinarny, który stał się przedmiotem dociekań polityków społecznych, psychologów, pedagogów, socjologów, lekarzy, a przede wszystkim gerontologów społecznych. Począwszy od pionierskich badań J. Piotrowskiego⁶, opublikowanych

J. Piotrowski: Miejsce człowieka starego w rodzinie i społeczeństwie. Warszawa 1973.