Werbalna1

326 fip^1,1 *^orm™^cł^{| tnttł}pw°ⁿ*^nj

bliskiego zwitko to 'ię subjiUńent większego „mader/ysicgn" |*|,,_llh m.tł/cń«iwa. nawet gdy len większy plan wydujc się odległy.

Pbny a ukierunkowane na osiąganie celów, Ole. mk jak plany, _fiH iwpje miucp/f elementy a) trle cząstkowe. Jeżeli flirtowanie jest Mj|m|_jl( ' wejście w bliski związek jest celem lego nubplami. Jediuk/c ten o-l'i jednym i cełów na drodze do marcia małżeństwa Jcdnoc/eśnir. gili ^ powądd do małżeństwa, to nic musi to być I raki imane jako strata, ponirk. cząstkowy sam w sobie jest traktowany jako pożądany.

W Ro/driale 8 przeczytałeś. że cele są ważną częścią motywacji do ul kowania się. Służą także aktywizacji wiedzy. Osoby komunik ująte jię nię ■ _v! całego swego czasu na myśleniu o każdym możliwym komun ikjocyAlóty    1

nadać w każdym momencie. Takie przeciążenie przetwarzaniem uifornuijjjJJj obezwładniające. Zamiast tego. osoby komunikujące się przetwarza# infcejj skutecznie przez selekcję informacji, które będą przetwarzane bardziej relldniJ Dokonują tych wyborów na podstawie swych celów.

Ole. podobnie jak proces komunikacji omówiony w Rozdmk,,, transakcyjne i zależą od celów innych osób. Ewoluują także w czasie. W tyj opisanej | scence na początku rozdziału, Preston nic podejrzewał, że będar y podmrał, kiedy szedł do pubu spotkać śę z kolegami. W rzeczywistości, jd jego rozmowa / Gregiem i jeflem nic zeszła na temat flirtowania, mógRiv tJ nie wpaść na pomysł podejścia do Eliah. Ale kontekst .stworzył oUt J przedefinm wania cdu. Mówiąc dokładnie, tematem rozmowy było Srtrwd widział atrakcyjną kobietę, z którą mógł zainicjować rozmowę i byli / u przyjaciele, przed którymi mógł się popisać.

Kiedy Preston wiódł do rozmowy z przyjaciółmi, zaczęli poznanie nową, Preston /realizował ceł flirtu, umawiając się z Eliah. oraz cel otliiwu kmuaktu i Gregiem i Jcflcm, rozmawiając z nimi. Gełe te nie były oum równonciiur. Preston umiał skutecznie kierować wielorakimi celami.

Pokazuje to, cojcit kluczem do sukcesu w procesie planowania konna.ii Planowanie zazwyczaj prowadzi do skuteczności. Skuteczność ma związek t *] kietu zainwestowanym w stworzenie i wykonanie planu. Biorąc pod urae plany umówienia się z kimś na randkę i zakładając, że oba zakończą lię sukoj ludne generalnie wybiorą plan wymagający od nich mniejszego wysiłku. Aha wydajnym w realizacji planów, osoby komunikujące się mają skłaMMd przetwarzania informacji związanych z planami /godnie z pewnymi zawdir Pierwszą zasadą skutecznego planowania jest reguła kompetencji i i yśckcjociowanc na podstawie fch skuteczności w sprzyjaniu realizacji celriw I lUórt plany te są ukierunkowane. Jeżeli dwa plany są jednakowo skuteantw komunikujące się mają skłonność do wybierania tego, który jest traktowani a wskazujący na Wyższą kompetencję. Poza tym. jeżeli d\v,\ plany ifami skutecznością. ale są takie różne pod względem tego, na ile wydają się konipcccu osoby komunikujące się mogą poszukiwać planu najbardziej skutecznej k wskazuję ua największą kompetencję. Bezpośrednim planem PreMow

umówienie się 1 Eluili. Jednym 1 planów mogłoby* zainicjowanie pogawędki 1. nią. próba osiągnięciu pewnego porozumienia I pozoiuwirnie dobrego picrwwego wrażenia, uk iiljy kiedyś później móc wróck' do baru. kontynuował twninwę i wptosić ją gdzieś. Innym planem mógł hu skok na głęboką wodę. co właśnie w/ynil. Drugi plan był o wiele barrl/irj skuteczny. Niemniej piali je»l nicskutei /ny wtedy, gdy zawodzi. W tym wypadku Preston byl pr/ekooanv. n bardziej skuter/ny plan nie spowodiye utraty pt/rz mego kompetęoŁji w oczach Efaałt. Osoby komunikujące się tbq realizować swoje cek, lecz. rzadko wybierają najbardziej skuteczne plany dodania, gdy jednocześnie plany te mogą spowodować spostrzeganie tych osób juko niekompetentnych. Cele mają większe szanse realizacji, gdy zachowanie jest adekwatne do kontekstu, w którym cd jen realizowany Drugą zasadą skutec/noki pUnowunu jest reguła uprzedniego sukcesu. Plany są oparte na wcześniejszych planach Wtedy, gdy te wcześniejsze plany okazały się być efektywne i dają #ię odnieść do biezijccj sytuacji (Berger, 1997). Kiedy przed osobą komunikującą się staje jakiś cel. może ona stracić me/mśmue dużo energii, analizując rok, reguły i skrypty możliwe w danym kontekście Może także zdać sobie sprawę, że w pr/nriokś spotkała kę juz 1 takim samym edem w takim samym kontekście i osiągnąć ten nowy cel prze/ wykorzystanie planu odtworzonego z pamięci. Pytanie zadawane często na rozmowach o pracę brzmi; .Jakie są pana/pani słabości?*¹ To pytanie wywołuje panikę o wiciu osób. ale osoba, której to trudne pytanie już kiedyś zadano, będzie szukała w myślach planu kompetentnej odpowiedzi na nie i powinna być w stanie przypomnieć sobie taki plan i z łat wonią go przywołać

Trzecią zasadą skutec/noki jest reguła prostoty. IY/v mnydi warunkach niezmienionych, osoby komunikujące się mają raczej skłonność upraszczać swoje plany niż je komplikować lub dokonują jedynie niewielkich zmian w swych planach (Berger. 1997). Jeżeli osoba komiuiikująca się może przywołać dwa pbny realizacji celu, łatwiejszy / nich ma większą szansę wyboru, faza tym, kiedy osoba zaćmie wykonywać plan, dokonuje raczej our/ędmch. niewielkich zmian zamiast radykalnie przestawić się na plan alternatywny, l.udzic generalnie nie chq „dosiadać konia w biegu!*. Takie całościowe modyfikacje planów wymagają radykalnej zmiany zachowania i mogą oka/at się zbył nagle i nieprzewidywalne dla obserwatorów.

Osoby doświadczone w komunikowaniu Się w danej dziedzinie /. czasem mają skłonność tworzyć bardziej złożone plany, ponieważ rozumieją wszystkie i/ynniki mogące wpływać na komunikację Dla takich biegłych znawców komunikacji. tworzenie bardziej złożonych planów jest skuteczne, ponieważ wkładają mniej wysiłku w analizowanie, jak dostosować plan do sytuacji. Dobry sprzedawca słyszał już wszystkie zastrzeżenia, jakie może mieć potencjalny klient. Z jego duswiadczraicfn. nic tylko maże mieć w nuudnu wiele różnych odpowiedzi, ale także złożony zestaw planów łączenia uch odpowiedzi w j.ik najbardziej przekonujący sposób. Takie łączenie planów jest efektem procesu tworzenia programów działania.