NEGOCJACJE (przed nowelą z 14.02.2Q03r. w obrocie funkcjonował termin rokowania) to drugi ze sposobów zawarcia umowy uregulowany w części ogólnej, polegający na wzajemnym oddziaływaniu stron w celu zawarcia umowy (zwykle umów bardziej złożonych, o nietypowej postaci lub dotyczących świadczeń o dużej wartości).
Negocjacje są procesem „płynnych i wzajemnych interakcji”, a zarazem ciągłym, charakteryzującym sytuację „targu” i stopniowego „ucierania” wzajemnych stanowisk. W ich toku dochodzi do wymiany informacji, formułowania ocen i stopniowego uzgadniania treści przyszłej (bo zawieranej) umowy.
Strony w toku negocjacji nie są związane swoimi oświadczeniami, wobec czego zachowują swobodę decyzji co do zawarcia umowy. W toku zaś zawierania umowy strony mogą przemiennie stosować procedurę ofertową lub negocjacyjną,
Kodeks cywilny formułuje pewne minimum zasad, które powinny być zachowane w toku negocjacji:
• strony obowiązane są rozpocząć i prowadzić negocjacje w sposób zgodny z dobrymi obycząjami, w szczególności z zamiarem zawarcia umowy (a nie dla pozoru); w przeciwnym wypadku obowiązana jest naprawienia szkody, jaką druga strona poniosła przez to, że liczyła na zawarcie umowy (art. 72 § 2 KC);
• jeżeli zastrzeżono poufność informacji, strona która je uzyskała jest obowiązana do nieujawniania i nieprzekazywania ich innym osobom oraz do niewykorzystywania tych informacji dla własnych celów, chyba że strony uzgodniły inaczej; w przeciwnym wypadku uprawniony może żądać od drugiej strony naprawienia szkody albo wydania uzyskanych przez nią korzyści (art. 721 KC).
Zgodnie art 72 § 1 KC z do zawarcia umowy w trybie negocjacyjnym dochodzi, gdy strony dojdą do porozumienia co do wszystkich jej postanowień, które były przedmiotem negocjacji.
Przepis ten ma jednak charakter reguły interpretacyjnej i strony mogą ustalić, że doszło do zawarcia umowy już po uzgodnieniu koniecznych elementów jej treści.
Zgodnie z art. 71 KC ogłoszenia, reklamy, cenniki i inne informacje, skierowane do ogółu lub do poszczególnych osób, poczytuje się w razie wątpliwości nie za ofertę, lecz za zaproszenie do zawarcia umowy (czyt. także zaproszenie do wszczęcia negocjacji).
W Polsce (za wzorem amerykańskim) kształtuje się praktyka podpisywania w toku negocjacji zmierzających do zawarcia umów handlowych o dużej wartości i skomplikowanej strukturze, tzw. listów intencyjnych (Letters of Intent). Wyrażają one dążenie stron do zawarcia negocjowanej umowy (definitywnej). Deklarowane w Ustach intencyjnych dążenie stron do zawarcia umowy definitywnej nie kreuje prawnego obowiązku jej zawarcia (nie jest więc możliwe stosowanie przez sąd art. 64 KC). Nie zostały one jednak uregulowane normami