3582323147

1. Pływanie wpław - kinematyka, dynamika.

Pływanie to ruch w dość gęstym ośrodku, jakim jest woda. Stąd występowanie oporu czołowego, który można zmniejszać poprzez

/__minimalizację powierzchni czołowej pływaka. Mniejszy opór stawiają

obiekty o wydłużonym kształcie.

Na ciało człowieka położone poziomo na wodzie działają dwie zasadnicze siły: siła ciężkości (Q), przyłożona do OSC, i siła wyporu wody (W), przyłożona do ogólnego środka objętości ciała OSO. Powstaje para sił, która powoduje obrót całego ciała wokół osi swobodnej. Ciało zostaje zrównoważone wtedy, gdy obie siły — W i Q — znajdują się na jednej linii pionowej.

Gęstość ośrodka (ok. 800 razy większa niż powietrza) powoduje, ze prędkość uzyskiwana w wodzie jest niewielka - rekord prędkości pływania wpław to 8,25 km/h. Miecznik potrafi płynąc z prędkością 100 km/h. Dlatego ludzie podpatrują zwierzęta i starają się do nich upodobnić zarówno pod względem kształtu (lepsza opływowość - czepki, kostiumy) jak techniki ruchu (żabka, delfin).

Dynamiczny opis ruchu pływaka uwzględnia 3 siły: siłę napędzającą - będącą efektem wszystkich ruchów pływaka nadających mu przyspieszenie do przodu, siłę hamującą, również związaną z oporami podczas ruchu pływaka lecz skierowana przeciwnie i w końcu siłę oporu ośrodka - wody.

2.    Biomechanika w astronautyce.

Zmiany budowy ciała w kosmosie: u astronautów zmienia się długość ciała - wydłuża się o kilka cm (rozprężają się krążki międzykręgowe, zmniejszają się krzywizny kręgosłupa). Zmienia się ciśnienie płynów ciała, zwłaszcza krwi. Postępuje zanik mięśni oraz zmniejsza się siła mięśniowa. Astronauci doznają stanu nieważkości. Krew z kończyn dolnych przemieszcza się do górnych partii ciała. Ciała astronautów po pewnym czasie adaptują się do zmniejszonej grawitacji, zmniejszonych obciążeń, do mniejszej ilości ruchu. Zanikają mięśnie, kości, składniki krwi przenoszące tlen. Najwięcej tkanki kostnej zanika w obrębie miednicy i kończyn dolnych, gdyż przemieszczanie się ogranicza się do uruchamiania kończyn górnych (przyciąganie się i odpychanie). Astronauci obowiązkowo ćwiczą 2 godziny dziennie.

3.    Funkcje ruchowe i stabilizacyjne mięśni.

Biologiczna właściwość mięśnia - pobudliwość - przejawia się tym, że pobudzony mięsień zmienia swoje właściwości sprężyste:

S jeżeli pobudzony zostanie mięsień o obu końcach ustalonych wówczas wzrośnie jego napięcie, a długość nie zmieni się. Mięsień wykonuje pracę izometryczną spotykaną głównie w pozycjach statycznych - jest to przejaw funkcji stabilizacyjnej mięśni.

S jeżeli pobudzony zostanie mięsień o ustalonym jednym przyczepie, wówczas mięsień skróci się nie zmieniając swojego napięcia - jest to IZOTONICZNA forma pracy mięśnia. Występuje ona niezmiernie rzadko;

S trzecia forma pracy mięśniowej wiąże się z sytuacją, gdy mięsień pobudzany ma możliwość kurczenia się i jednocześnie przezwyciężania zwiększającego się oporu. W tym przypadku zmianie ulega zarówno długość jak i napięcie mięśnia. Tę formę pracy nazywa się AUKSOTONICZNĄ. W aktywności człowieka jest to rodzaj pracy mięśniowej występujący najczęściej. Ten rodzaj pracy przeważa w większości ruchów dowolnych - lokomocyjnych, manipulacyjnych i innych - ruchowa funkcja mięśni.